این جمله را خیلی دوست داشتم، «اگر می‌خواهی بازی کنونی را درک کنی، واقعا درک کنی، بازیگران را فراموش کن. با دقت به رقص اثرهایی توجه کن که بازیگران بازیچه‌ی آن هستند.◊»، خیلی وقت‌ها در حوزه‌ی کسب و کار وقتی شرکتی دچار مشکل می‌شود، می‌بینیم مدام مدیران خود را عوض می‌کنند، درحالیکه وقتی شرکت در حال رشد هست چنین اتفاقی را شاهد نیستیم، هر دوی این موضوعات بدون در نظر گرفتن سایر عوامل اتفاق می‌افتد، یعنی وقتی شرکتی دچار مشکل می‌شود، شرایط اقتصادی، سیاسی و … را لحاظ نمی‌کنیم و مدیر را سرچشمه‌ی همه‌ی مشکلات می‌بینیم و زمانی هم که شرکت رو به رشد است، باز مدیر را عامل موفقیت می‌دانیم بدون در نظر گرفتن سایر شرایط، البته در این که یک مدیر خوب و توانمند می‌تواند باعث رشد یا شکست شرکتی بشود شکی نیست، ولی بحث بیشتر این است که برای گرفتن هر تصمیم درست و پیدا کردن سرچشمه باید سایر عوامل هم در نظر گرفت.

پی‌نوشت:
◊ هنر شفاف اندیشیدن نوشته‌ رولف دوبلی

وارن بافت میگه «به حراجی نرو»، این جمله را که من خیلی وقت هست آویزه‌ی گوشم کردم، احتمالا شما هم زیاد دیدید در مزایده‌ها وقتی قیمت برنده را می‌شنوید با خودتون می‌گید واقعا فقط یک احمق می‌تونست چنین پیشنهادی را بده و اون شرکت یا شخص هم آخر شب به پاس این پیروزی ارزشمندشون جشن می‌گیرن، در حالیکه واقعا برنده‌ی مزایده معمولا بازند‌ه‌ی آن هم هست، این موضوع وقتی شرکت‌ها شرکت‌های دیگری را می خرند هم صادق است، به حدی که بر اساس مطالعه‌ی مکنزی بیش از نیمی از تملک‌ها با نابودی ارزش همراهند.

«ایرانیان باستان خیلی خوب می‌دانستند مردم در درک رشد درصدی مشکل دارند. یک داستان محلی کهن، روزگاری خدمتکار زرنگی به شاه یک تخته‌ی شطرنج هدیه داد. شاه که تحت تاثیر هدیه قرار گرفته بود گفت «بگو چه طور از تو سپاسگزاری کنم» خدمتکار جواب داد «اعلی حضرت، من چیزی بیش از این نمی‌خواهم که این تخته را با دانه‌های برنج پر کنید. یک دانه برنج را روی مربع اول بگذارید و سپس در هر مربع بعدی دو برابر مربع پیش از آن برنج قرار بدهید» شاه شگفت زده شده بود «باعث افتخار است که تو، خدمتکار عزیز من، چنین درخواست فروتنانه‌ای داری» اما خواسته‌ی او معادل چه مقدار برنج بود؟ پادشاه فکر می‌کرد حدود یک کیسه. نوکران او کار را شروع کردند، یک دانه در مربع اول، دو دانه در مربع دوم، چهار دانه در مربع سوم و همین طور تا آخر. شاه متوجه شد برای فراهم کردن این مقدار، کل برنج‌های روی زمین هم کفایت نمی‌کند. یا یک برگه کاغذ از وسط تا زده می‌شود، دوباره از وسط تا زده می‌شود و دوباره و دوباره این کار تکرار می‌شود، بعد از پنجاه بار تا زدن، چه‌قدر زخیم می‌شود؟ اگر فرض کنیم ضخامت یک برگه‌ی کاغذ چاپ تقریبا ۰.۰۱ سانتی متر باشد، ضخامت آن بعد از پنجاه بار تا زدن کمی کمتر از ۹۶ میلیون کیلومتر خواهد شد، این عدد با فاصله‌ی بین زمین و خورشید برابری می‌کند. وقتی پای نرخ رشد در میان است، به دریافت احساسی خود اعتماد نکن و بپذیر که درک درستی از آن نداری.◊»

پی‌نوشت:
◊ هنر شفاف اندیشیدن نوشته‌ رولف دوبلی

این مطلب را دوست دارم با یک خاطره‌ شروع کنم، سال‌ها پیش با دوست برنامه‌نویسی آشنا شده بودم که خودش رو عاشق کار تیمی می‌دونست، انصافا برنامه‌نویس خیلی خوبی بود، آدم با تعهدی هم بود، همیشه به من می‌گفت، یکی از رویاهاش این هست که یک تیم بزرگ داشته باشه و کارهای بزرگ و خفنی انجام بده، بعد از این همه سال وقتی از دور بهش نگاه می‌کنم، می‌بینم به آرزوش رسید، مدتی تیم بزرگی داشت، کارهای زیادی هم انجام داد و بعد از مدتی از تیم خارج شد، نمی‌دونم دلیل‌اش چی بود، ولی می‌خوام بگم داشتن تیم بزرگ عاملی برای موفقیت نیست، البته بهترین ‌مکان برای کارمندانی هست که سواد کافی ندارند. ادامه مطلب »

به نظرم تا بوده همین بوده، همیشه دلایلی که می‌تونیم برای افسرده بودن و ناراحت بودن برای خودمون بیاریم به مراتب بیشتر از دلایلی هست که برای خوشحال بودن خودمون می‌تونیم بیاریم، وقتی توی ترافیک رانندگی می‌کنم، احساس می‌کنم تعداد آدم‌هایی که اعصاب ندارن و ناراحت و خشمگین هستند و مدام بی‌دلیل بوق می‌زنند به مراتب بیش‌تر از کسایی هست که با آرامش رانندگی می‌کنند، بعضی وقت‌ها که حالم خیلی بد میشه و مدام به مشکلات و ناراحتی‌ها و غصه‌هایی که توی دلم دارم فکر می‌کنم، به خودم میگم بیا بشین یک دقیقه کنارم خسته باش، ولی همزمان که داری بدبختی‌ها و غم‌هایی که داری را می‌شماری، بیا داشته‌هات هم بشمار، بعد از چند دقیقه کلا یادم میره که ناراحت بودم، حتی پیش میاد وقتی یک کتاب بد می‌خرم و احساس می‌کنم پولم رو دور ریختم چند برابر زمانی ناراحت میشم که وقتی همون مقدار پول را به دست آوردم خوشحال شدم، این دو مورد اصلا عادلانه نیستن و نمی‌دونم چطوری میشه به تعادل رسوندشون.

وقتی برمی‌گردم به گذشته نگاه می‌کنم، می‌بینم کلی آدم هست که روزی با من آشنا شدن و بهم گفتن چقدر شما را دوست دارم و من هم با خودم گفتم چه جالب، بزار حالا که اون یک قدم برداشته منم دوازده قدم براش بردارم و این داستان اونقدر ادامه پیدا کرده تا جایی که از ظن خودشون دیگه من تمام شدم و دیگه نمی‌تونم قدمی براشون بردارم و احساس کردن حالا نوبت اوناست که قدم بردارن، آخر سر هم با گفتن یک جمله‌ی طلایی «تا کی باید به خودم و موفقیت‌هام فکر نکنم» خداحافظی کردن و رفتن، تو ذهنشون هم اینه که ما از اولش اینقدر فوق‌العاده بودیم، راستش اوایل ناراحت بودم ولی این روزها با دانش به این موضوع باز هم این کار و تکرار می‌کنم، من به شدت در حال یادگیری هستم، ولی اونا به شدت درحال زندگی کردن در رویاهای دیگران و تجربه کردن رابطه‌های بدون دوست‌داشتن هستن.

چند وقت پیش در یک مذاکره‌ی کاری، قرار بود قیمتی برای انجام پروژه‌ای پیشنهاد بدم، قبل از جلسه تمام هزینه‌ها و سودی که مورد نظرم بود از انجام پروژه به دست بیاریم را محاسبه کرده بودم، جلسه با این سوال شروع شد که قیمت پیشنهادی شما برای انجام این پروژه چقدر هست؟ یک لحظه با خودم گفتم شاید بهتر باشه قبل از اینکه قیمت پیشنهادی خودم را بگم چند تا سوال بپرسم، چند دقیقه‌ای شروع کردم به حرف زدن درباره‌ی پروژه‌ای که قرار بود انجام بشه و ازشون پرسیدم آیا تا به حال پروژه‌ی مشابهی در مجموعه‌شون انجام دادن؟ وقتی در پاسخ شنیدم بله، تصمیم گرفتم باز به حرف زدن خودم ادامه بدم، بهشون گفتم مشکلاتش چی بود، اونا درباره‌ی مشکلاتی که براشون پیش اومده بود صحبت کردند، ازشون پرسیدم برای اون کار چقدر هزینه کردن! عددی که گفتن باعث تعجب من شد، چون حداقل پنج برابر عددی بود که من با سود محاسبه کرده بودم، از اونجا قیمتی که برای پروژه‌ی قبلی داده بودن، شد مرجع قیمت‌گذاری، چون بدون شک دیگه نمی‌تونستند برای انجام یک کار بهتر هزینه‌ی کمتری بپردازن، در نهایت قیمت نهایی خیلی جالب دراومد، چیزی که انتظارش را نداشتم.

«این جوک به خوبی این پدیده را توضیح می‌دهد: یک ریاضیدان به خاطر احتمال حمله‌های تروریستی از پرواز می‌ترسید. به همین دلیل، در هر پرواز یک بمب در چمدان خودش می‌گذارد. او استدلال می‌کند «احتمال وجود یک بمب در هواپیما بسیار کم است. اما احتمال وجود دو بمب در هواپیما عملا صفر است.◊»

پی‌نوشت:
◊ هنر شفاف اندیشیدن نوشته‌ رولف دوبلی