قبلا یک اخلاق خیلی بدی داشتم که خیلی سعی کردم بهترش کنم، البته هنوز هم خیلی جای کار داره به نظرم، وقتی کسی را می‌دیدم یا در جلسه‌ای در مورد موضوع خاصی صحبت می‌کردیم که من اطلاعات خوبی در اون حوزه داشتم، نظرات اشتباه دیگران خیلی آزارم می‌داد، به حدی که باعث میشد خیلی سریع در مقابل‌شون موضع بگیرم، حتی اگر در آدمی ویژگی خاصی می‌دیدم که از نظر من اشتباه بود، خیلی صریح و رک بهش می‌گفتم، به نظرم حتی اگر قرار هست نقاط ضعف دیگران را بهشون بگیم، باید مقدمات و شرایط خاصی فراهم کنیم، جدیدا خیلی تلاش می‌کنم به خصوص در دیدارهای اول، نقاط قوت دیگران را پیدا کنم، تمرکز کنم روی اشتراکات و بینش‌های جذاب‌شون، این طوری هم ارتباط بهتری ایجاد می‌شود، هم دو طرف خوشحال‌تر خواهند بود.

همیشه فکر می‌کردم رک بودن خیلی ویژگی جذابی هست، بیش‌تر شبیه ویژگی‌های بچه‌هاست، مثلا وقتی یکی را می‌بینند که شاید حس خوبی بهش ندارند، خیلی راحت و بدون فکر بهش میگن کله کدو، شاید طرف مقابل ناراحت نشه چون بچه هستند ولی بدون شک احساس خوبی هم تجربه نمی‌کند، آدم‌های رک همیشه فکر می‌کنند هر چیزی که می‌گویند از سمت دیگران به صورت پیش‌فرض پذیرفته شده است، در حالیکه میشه قبلش یکم فکر کرد، حرفی که داریم می‌زنیم هر چند درست، چه تاثیری روی مخاطب ما دارد، اگر تمایل داریم دوستانه، قابل‌اعتماد و مهربان دیده بشیم، به نظرم باید یکم روی رک بودنمون بیش‌تر فکر کنیم، هر چند شاید از نظر خیلی از آدم‌ها ویژگی جذابی به نظر بیاد.

به نظرم این روزها یکم تعریف مؤدب بودن تغییر کرده، من از وقتی یادم میاد تصمیم دارم یک سری تغییرات در خودم ایجاد کنم که آدم مؤدب‌‌تری باشم، ولی این‌ روزها می‌بینم چیزی که الان هستم بیش‌تر مورد استقبال قرار می‌گیره تا چیزی که دوست داشتم بشم، یکم ذهنم رو این مورد مشغول به خودش کرده بود و در آخر به این نتیجه رسیدم که واقعا باید تغییرات اساسی در رفتارهام ایجاد کنم، به خصوص اونهایی که خودم فکر می‌کنم مؤدبانه ممکنه نباشه ولی از نظر دیگران خوب هست، همیشه دیگران ملاک درستی و غلطی چیزی نیستند، نباید اجازه بدیم، محیط و آدم‌ها ارزش‌ها و تعاریف‌مون رو از بعضی از چیزهای اخلاقی تغییر بدهند وگرنه بعد از مدتی، شاهد کسی هستیم که ذره‌ای شباهت به خودی که می‌خواستیم بشیم، نداره.