تیکه پاره‌هایی از داستان

زندگی من

۲ اسم

در زمان‌های خیلی دور بابام یک دوست صمیمی داشته به اسم ابوالفضل، خدا به هر دوشون پسر میده، دوست بابام اسم بابام رو می‌گذاره روی پسرش و بابام اسم دوستش رو می‌گذاره روی من، بدون اینکه با هیچ کدوم از ما دو نفر مشورت بشه، فامیلی‌ام که به صورت پیش‌فرض قبلا انتخاب شده، به همین سادگی اسم من میشه ابوالفضل فتاحی. خدا را شکر با اسمم مشکلی ندارم، دوستش دارم.

۴- راهنمایی

اوایلی که وارد دوره‌ی راهنمایی شدم، مغزم خیلی درد گرفته بود، چون هر روز چند تا معلم جدید داشتیم، اینقدر تنوع به نظرم یهویی لازم نبود، در این دوره به لطف مدیر خوب مدرسه ما دوازده‌ اردوی فوق‌العاده رفتیم و من عاشق سفر شدم. پیچیدگی‌های زندگیم هم از همین دوران شروع شد. کارهای مختلفی هم کردم، مثل کتابداری در مدرسه، بخاری فروشی کنار عموم، حتی یادمه در همین دوران نینتندو داشتم و بردم پارکینگ و به بچه‌ها اجاره می‌دادم برای بازی کردن. دیوانه‌وار دوچرخه سواری می‌کردم.

۶- دانشگاه

نمی‌دونم چرا انتظارات جامعه از یک بچه‌ی هجده ساله اونقدر بالاست که فکر می‌کنند یک بچه‌ی هجده ساله باید بدونه قراره در آینده چه کاره بشه و البته تمام آینده‌اش رو هم وصل می‌کنند به دانشگاه، بگذریم، وارد دانشگاه که شدم با دو تا تغییر بزرگ مواجه شدم، یکی این بود که ما به جای دبیر استاد داشتیم و دیگه دختر، پسرها برای هم خطرناک نبودن، نمی‌دونم دقیقا چه اتفاقی افتاده بود که بی‌خطر شده بودیم ولی می‌تونستیم کنار هم درس بخونیم. رشته‌های دانشگاهی رو از مدیریت صنعتی شروع کردم، بعد دیدم حوصله سر بره، رفتم مهندسی صنایع رو امتحان کنم که با دیدن کتاب ریاضیات دوجلدی در ترم اول بی‌خیال قضیه شدم، بعد رفتم دنبال IT، دیدم بیش‌تر اسم قشنگی داره و اگر بخوام درست یاد بگیرم باید خودم کار کنم، بعد می‌رفتم سر کلاس‌های هوافضا، انگیزه‌ام با ساختن اولین هواپیمای بدون سرنشین به انتها کشید، یک مدت احساس کردم بهتره بی‌خیال درس بشم ولی مامانم گفت بیا گردشگری بخون، تو که همش در حال گشت‌وگذار هستی، انصافا پیشنهاد خیلی خوبی بود، در سن سی‌و‌سه سالگی موفق شدم لیسانس بگیرم، به نظر یکم دیر بود ولی نه قبلش و نه بعدش مدرک لیسانس به کارم نیومد ولی خوشحالم که گرفتمش باعث شد کلی کتاب خوب بخونم و یاد بگیرم.

۸- دلبر

هنوز درست و حسابی پام رو در دهه‌ی چهارم زندگیم نگذاشته بودم که عاشق شدم، البته من به عشق اعتقاد ندارم، دوست داشتن خیلی زیاد، همیشه آدم‌هایی که می‌گفتن ما با همون نگاه اول عاشق شده بودیم رو مسخره می‌کردم. ولی خودم با اولین نگاه چنان دوست‌داشتنی رو تجربه کردم که حاضر بودم زمین و زمان رو بهم پیوند بزنم و به دست بیارمش و انصافا این کار رو هم کردم. آدم‌ها بعد از به دست آوردن کسانی که دوست‌شون دارند یک نفس عمیق می‌کشند و برمی‌گردن به زندگی، البته هیچ وقت دوست داشتن‌شون تغییر نمی‌کنه ولی دوره‌ای که می‌جنگی تا چیزی رو که بی‌نهایت دوستش داری رو به دست بیاری واقعا دوره‌ی بی‌نظیری هست و قابل مقایسه نیست با هیچ دورانی.

۱۰- کار

هیچ وقت در زندگیم نفهمیدم دقیقا چه کاره هستم. هر از چند گاهی به کاری علاقه‌مند میشم، با سر شیرجه میزنم در اون کار و سعی می‌کنم به بهترین شکل ممکن انجامش بدم و خیلی سریع ازش خسته میشم. شاید دلیل‌اش این باشه که از یک جایی به بعد در زندگیم فهمیدم هر کاری رو می‌تونم انجام بدم و چیزی به اسم استعداد معنی نداره، مهم اینه بخوام انجامش بدم. اگر کاری رو انجام نمیدم دلیلش اینه که اشتیاق لازم رو برای انجام اون کار ندارم و ربطی به نداشتن استعداد یا توانایی نداره. یک مدت حس می‌کردم این ایراد به حساب میاد که در این سن و سال هیچ تخصص درستی ندارم و هر روز یک کار رو انجام میدم. ولی بعدش با خودم فکر کردم شاید برای زندگی کردن مهم این باشه که آدم همیشه به اندازه‌ی کافی داشته باشه و این به اندازه‌ی کافی رو از هر راهی که دوستش داره می‌تونه به دست بیاره، تا اینجای زندگیم بیش از شصت مدل کار متفاوت رو انجام دادم، در ادامه بیش‌تر درباره‌ی کارهایی که می‌کنم صحبت خواهم کرد.

۱۱- دوازده

اگر به من بگید عدد شانس تو چیه!؟ حتما میگم دوازده، مهم نیست چون دوازدهمین ماه سال به دنیا اومدم به این عدد علاقه‌مند شدم یا هر چیز دیگه‌ای، خیلی عدد جذابی هست. در زندگیم به صورت ناخودآگاه خیلی تاثیرگذار هست، مثلا وقتی می‌خوام برنامه‌ریزی کنم با خودم میگم دوازده تا پروژه رو پیش می‌برم، دوازده تا عادت رو ایجاد می‌کنم یا ترک می‌کنم. برنامه‌ریزی دوازده ماهه می‌کنم، اسم شرکت رو دوازده می‌گذارم. کلا در هر جایی از زندگیم میشه عدد دوازده رو دید. مثلا میز ۱۲۰ سانتی‌متری رو به بقیه ترجیح میدم.

من آدمی هستم که باید زندگی رو برای خودم تبدیل کنم به بازی وگرنه نمی‌تونم راحت زندگی کنم، انگیزه‌ام نابود میشه، دوازده برای من یک بازی بزرگ و پیچیده است. در تمام بخش‌های زندگی من به نوعی وجود داره، یا خودش به تنهایی یا ضرایب اون، دوازده، بیست‌و‌چهار، …

۱ تولد

من بچه‌ی زمستون هستم، دقیقا نهمین روز از دوازده‌همین ماه سال ۱۳۶۴، شاید دلیل اینکه عاشق عدد دوازده هستم همین باشه، ولی این رو می‌دونم اگر بهمن هم به دنیا میومدم باز از اعداد فرد خوشم نمیومد، نمی‌دونم چرا.

۳- ابتدایی

تا قبل از ابتدایی که زیاد چیزی به یاد نمیارم، ولی دوران ابتدایی رو دوست داشتم، شاید به خاطر اینکه هر سال فقط یک معلم داشتیم و می‌شد باهاشون صمیمی شد، البته یادم میاد اونا همیشه با شلنگ میومدن سر کلاس و نمی‌شد باهاشون خیلی صمیمی شد. اولین کارآموزی‌های زندگیم را در این دوران انجام دادم، شاگرد یک کتاب‌فروشی و لوازم‌التحریر بودم و زنگ‌های تفریح در کیوسک گوشه‌ی حیاط مدرسه فتیر می‌فروختم، من تنها کسی بودم که اجازه داشتم در ساعات مدرسه با مستخدم مدرسه برم بیرون و فتیر بخرم.

۵- دبیرستان

از اونجایی که نمی‌تونستن روی تعداد معلم‌ها مانور بدن، اسم معلم‌ها رو تغییر دادن و ما دیگه معلم نداشتیم، دبیر داشتیم، شاید فکر کنید اینا چیزهای بی‌اهمیتی هستن! ولی باور کنید اینا مهم‌ترین چیزهای نظام آموزشی بودن که من توش درس خوندم، حداقل من که فقط اینا رو فهمیدم. دوران دبیرستان یک دوست خیلی صمیمی داشتم که هیچ وقت نفهمیدم چرا دعوامون شد، راستش هنوز هم برام سواله، آموزش‌و‌پروش اون سال تصمیم گرفته بود یک درس جدید به درس‌های ما اضافه کنه به اسم ریاضی تکمیلی، تو کل مدرسه فقط من و دوستم بودیم که عاشق این درس بودیم و نمره‌ی عالی می‌گرفتیم. در این دوران بیش‌تر مشغول کارهای فرهنگی بودم در یک مجموعه‌ی فرهنگی، هنری. نشریه چاپ می‌کردیم، اردو برگزار می‌کردیم، کلی مراسمات مختلف به مناسبت‌های مختلف، خلاصه هر کاری دلم می‌خواست می‌کردم، اولین تجربه‌ی مدیریت کردنم بود.

۷- بیست تا سی

به نظرم با کیفیت‌ترین زمان زندگی بازه‌ی بیست تا سی‌سالگی هست. اکثر آدم‌ها در این بازه مشغول درس خوندن، بعد سربازی، بعد کارکردن و تشکیل خانواده هستند. کلا در زندگیم هر کاری بقیه کردن من برعکس‌اش رو انجام دادم، راستش نمی‌دونم واقعا چرا این طوری زندگی کردم، هر چیزی که بود دست خودم نبوده مطمئنا. بگذریم، وقتی همه مشغول درس خوندن بودن، من شروع کردم به کار کردن و یاد گرفتن. اولین شرکت نرم‌افزاری خودم رو در بیست سالگی راه‌اندازی کردم. اون موقع به خاطر ایده‌‌ای که داشتیم در پارک علم‌و‌فناوری مشغول کار شدیم. بعد که دوستانم می‌رفتن سربازی، من رفتم و یک موسسه‌ی دانش‌آموزی راه‌اندازی کردم، چون دیگه از کار IT لذت نمی‌بردم. بعد همه که مشغول کار کردن شدن، من تازه تصمیم گرفتم برم دور ایران رو بچرخم، طی چند سال کل ایران رو چرخیدم، واقعا تجربه‌ی بی‌نظیری بود. آخرای بیست‌تا‌سی بودم که تصمیم گرفتم برم سربازی و دهه‌ی بعدی زندگیم رو متفاوت شروع کنم.

۹- لیلی

من هیچ وقت خودم رو در قالب یک پدر تصور نکرده بودم، شاید چون واقعا پدر بودن کار سختی هست. اولین باری که دلبر بهم گفت بابا شدم برای چند ساعت فقط خوابیدم، خیلی شکه شده بودم، بعد بیدار که شدم احساس کردم هیچی شبیه قبل نیست. قلبم طور دیگری می‌تپید. تا زمانیکه لیلی وارد این دنیا بشه نمی‌دونید چه بر من گذشت. چه استرس و اضطرابی رو تجربه کردم. وقتی به عنوان اولین نفر گرفتمش در آغوش حس بی‌نظیری رو تجربه کردم که قابل توصیف نیست. لیلی هر روز بزرگ‌تر می‌شد تا وقتی که اولین بار بهم گفت بابا، این هم از جمله موقعیت‌های وصف‌نشدنی در زندگی آدمه، هر بار لیلی بهم میگه باباجون دوستت دارم، انگار برای اولین بار این کلمه را می‌شنوم، به قدری ذوق می‌کنم که دیگه در پوست خودم نمی‌گنجم، وقتی ناگهانی میاد بغلم می‌کنه و بوسم می‌کنه، انگار تمام دنیا رو در اون لحظه دادن بهم. لیلی بی‌نظیرترین و با شکوه‌ترین قسمت زندگی منه.

۱۱- علاقه

برای اینکه خودم رو بهتر بشناسم از این تست‌های شخصیت‌شناسی زیاد می‌دادم. مهم‌ترین اونا هم تستی بود که بهم گفت ENTJ هستم. شاید باورتون نشه ولی خیلی کمکم کرد خودم رو بیش‌تر بشناسم. فهمیدم این تست‌ها به هیچ دردی نمی‌خورند. مثلا من در هیچ تستی نفهمیدم که عاشق چلوکوبیده با دوتا نوشابه هستم یا فقط از قرمه‌سبزی‌های مامانم خوشم میاد نه اینکه عاشق قرمه‌سبزی باشم. از ورزش‌های گروهی خوشم نمیاد برای همین تکواندو تا دان۲ پیش‌ رفتم، چون نیاز نبود برای موفق شدن در اون به کسی پاس بدم. جالبه بدونید آدمی هستم که از کار تیمی لذت می‌برم.  کار کردن با چوب بهم آرامش میده، معماری و دیزاین رو خیلی دوست دارم. از رانندگی خیلی لذت می‌برم، کوهنوردی رو دوست دارم و عاشق رکاب زدن همراه با گوش دادن به موسیقی هستم. هیچ چیزی مثل نوشتن باعث خودآگاهی در من نمیشه، از خوندن کتاب‌ها لذت می‌برم و دیدن فیلم خوب بانشاطم می‌کنه، عاشق تنهایی هستم و باید همیشه زمان‌هایی رو با خودم خلوت کنم وگرنه منفجر میشم. موسیقی بی‌کلام رو ترجیح میدم و بدم نمیاد چند تا فیلم هم بسازم، خرید و فروش رو دوست دارم، ساختن اسباب‌بازی برای بچه‌ها بهم احساس سرزندگی میده و کلی چیز دیگه که بهشون علاقه‌مند هستم و ممکنه هنوز باهاشون آشنا نشده باشم، این‌ها رو در هیچ تست شخصیتی پیدا نکردم، فقط وقت گذاشتم و از خودم درست سوال کردم.