«این جوک به خوبی این پدیده را توضیح می‌دهد: یک ریاضیدان به خاطر احتمال حمله‌های تروریستی از پرواز می‌ترسید. به همین دلیل، در هر پرواز یک بمب در چمدان خودش می‌گذارد. او استدلال می‌کند «احتمال وجود یک بمب در هواپیما بسیار کم است. اما احتمال وجود دو بمب در هواپیما عملا صفر است.◊»
پی‌نوشت:
◊ هنر شفاف اندیشیدن نوشته رولف دوبلی
«وقتی درباره‌ی اهداف زندگی شغلی از آن‌ها سوال می‌کنم، بیشترشان با عبارات کلی جواب می‌دهند. آن‌ها خود را در هیئت رییسه‌ی شرکت‌های جهانی تصور می کنند. سال‌ها پیش من و دیگر همدوره‌هایم نیز همین جواب را می‌دادیم. فکر کردم لازم است یک درس مختصر درباره‌ی نرخ پایه بدهم، (با یک مدرک از این دانشگاه، احتمال این که شما به هیئت مدیره‌ی یک شرکت در بین پانصد شرکت برتر راه پیدا کنید کمتر از ۰.۱ درصد است.)، فارغ از اینکه چقدر باهوش و جاه طلب باشید.◊»
پی‌نوشت:
◊ هنر شفاف اندیشیدن نوشته رولف دوبلی
چندین بار خوندن این کتاب بهم پیشنهاد شده بود ولی هر بار که می‌خریدمش یکی سریع از من می‌گرفت و من هم از خوندنش صرف‌نظر می‌کردم تا اینکه مدتی قبل در حوزه‌ی کاری موضوعی پیش اومده بود که ارتباط ویژه‌ای با محتوای این کتاب داشت، تصمیم گرفتم سریع به کتاب‌فروشی برم و کتاب را تهیه کنم، بعد از خرید کتاب با حجم زیاد محتوای کتاب در حدود ۶۰۰ صفحه مواجه شدم، با خودم گفتم عمرا من این کتاب را تمام کنم، یک برنامه‌ریزی یک ماهه برای مطالعه‌ی کتاب کردم و شروع کردم به خوندن کتاب، محتوای کتاب اونقدر برای من جذاب بود که ظرف مدت کمتر از یک هفته کل کتاب را خوندم، البته این هم بگم که مثل اکثر کتاب‌های دیگه که در این حجم منتشر می‌شوند به نظرم لزومی به این همه توضیح برای درک بهتر مطلب نبود، یعنی میشد محتوای کتاب را کمتر هم کرد. ادامه مطلب »
یکی از کاربردهای خطای کمبود در بازاریابی و تبلیغات هست، سال پیش تصمیم داشتم یک دوره‌ی آموزشی بلندمدت برگزار کنم، از بین هزار و دویست مخاطب، شصت نفر را انتخاب کردم و دوره را براشون معرفی کردم، در آخر بهشون گفتم ما دوازده نفر نیاز داریم که شش نفر را انتخاب کردیم، هر کس دوست داره جزء این دوازده نفر باشه، تا چند روز آینده باید ثبت نام کنه و بعد از مصاحبه نتایج را اعلام می‌کنیم، ظرف دو روز بیشتر از ظرفیت دوره مخاطب داشتیم، برای همین برای برگزاری بهتر دوره از بین ثبت‌نام کنندگان، بهترین‌ها را انتخاب کردیم، باید به این نکته هم توجه کنیم که بدون شک خودمون هم بارها و بارها دچار این خطا در انتخاب‌هامون شدیم.
این اواخر اتفاق جالبی برای من افتاده بود، به شدت علاقه‌مند به انجام پروژه‌ای بودم که همیشه دوست داشتم انجامش بدم ولی شرایط‌اش پیش نمی‌آمد، چند فرصت هم پیش رو داشتم، یکی اینکه طرح را واگذار می‌کردم و پول بسیار خوبی می‌گرفتم و بعد هم می‌رفتم دنبال زندگیم، شاید عدد پول اونقدر جذاب بود که می‌تونستم تا مدت‌ها هیچ کاری انجام ندم و از زندگی لذت ببرم، فرصت بعدی این بود که خودم دست به کار می‌شدم و خودم را وارد چالشی می‌کردم که بیرون اومدن ازش کار ساده‌ای نبود، احتمالا مدت زیادی مجبور بودم به سختی زندگی کنم، مجبور بودم از لذت‌های زیادی چشم‌پوشی کنم، کلا شرایط اصلا ایده‌آل نبود، بدون شک بر اساس احساساتم باید فرصت اول را انتخاب می‌کردم، ولی اگر منطقی به فرصت‌ها نگاه می‌کردم و بررسی بیشتری می‌کردم، فرصت دوم به مراتب انتخاب هوشمندانه‌‌تری بود. من همیشه عاشق مسیر‌هایی هستم که بتونم چیزهای جدیدی کشف کنم و یاد بگیرم، اصولا عدد‌ها خیلی در تصمیمات من نقشی ندارند.
از همون اول فیلم عاشق شخصیت «زشت» شدم، خیلی شخصیت هیجان انگیزی داشت، خیلی جالب گیر می‌افتاد و خیلی عالی خودش را رها می‌کرد، جالب فکر می‌کرد، نوع نگاهش به مسائل و شیوه‌ی حل کردنش خیلی خوب بود، همه‌ی اینها در کنار شخصیت ساده و دوست‌داشتنی که داشت به جذابیتش اضافه می‌کرد، اولین باری که درباره‌ی یک فیلم مطلبی نوشتم، دوستی بهم گفت زدی فیلم را نابود کردی، کل داستان فیلم را نوشتی، من هم قبلش یک جمله با رنگ قرمز نوشتم که اگر فیلم را ندیدید، لطفا این مطلب را نخونید، خطر لو رفتن داستان وجود دارد، برای همین این روزها خیلی سخت می‌تونم درباره‌ی فیلم‌ها نظری بنویسم، ولی دوست دارم تلاش کنم و اونقدر بنویسم تا بالاخره به یک سبک خاصی که خودم هم دوستش داشته باشم برسم، وقتی فیلم‌هایی که قبل از سال ۲۰۰۰ ساخته شدند را نگاه می‌کنم، احساس می‌کنم از محتوای خیلی بهتر و بیشتری نسبت به فیلم‌های جدید برخوردار هستند، چیزهای زیادی می‌تونم برای یادگیری پیدا کنم. ادامه مطلب »
خیلی سال پیش روحیه‌ی بسیار جنگجویی داشتم، وارد هر جلسه‌ای که می‌شدم، اگر احساس می‌کردم حرف‌هایی که زده میشه درست نیست یا مخالف دانسته‌های من هست، شدیدا واکنش نشون می‌دادم، هیچ وقت هم برای من مهم نبود چه اشخاص مهمی در جلسه حضور دارند، خیلی راحت حرفم رو می‌زدم و بلند می‌شدم و می‌رفتم، چند سالی میشه دیگه این اخلاقم رو کنار گذاشتم، چند تا کار ساده به جای جنگیدن انجام میدم، یکی اینکه قبل از هر جلسه بررسی می‌کنم چه کسی من را دعوت کرده و اصلا موضوع جلسه چه چیزی هست! اگر از طرف مقابل و جمعی که دعوت شدند خوشم نیاد و نشناسم، اصولا مجبور نباشم شرکت نمی‌کنم، اگر مجبور باشم و در جلسه احساس کنم حرف‌های درستی زده نمی‌شود و اصولا کسی اونجا نیومده تا حرف درست را بشنوه، اگر آدم‌های حاضر در جلسه برام اهمیت نداشته باشند، همراهی می‌کنم، می‌خندم، تایید می‌کنم و می‌روم دنبال زندگی خودم و دیگه هم در چنین جلسه‌ای شرکت نمی‌کنم، تعداد کمی جلسه هست که من باید شرکت کنم و تک‌تک آدم‌های جلسه برای من مهم هستند و اگر احساس کنم نتیجه جلسه هم مهم و تاثیر گذار هست، همچنان به شدت می‌جنگم و حرفم را می‌زنم، صرف نظر از اینکه بقیه خوششون بیاد یا نه، این طوری خیلی احساس بهتری هم دارم. ادامه مطلب »
من همیشه گفتم خیلی به سرنوشت اعتقادی ندارم، چون دوست ندارم این احساس بهم دست بده که زندگیم دست خودم نیست ولی این طوری هم نیست که بگم به قضا و قدر هم اعتقادی ندارم، چند وقت پیش دوستی به دیدنم اومده بود و یادم نیست برای چی این مثال رو زد ولی خیلی الان به این بحث مربوط هست، می‌گفت، «آبادانی‌ها یک امامزاده دارند به نام «سد عباس» که خیلی دوستش دارند؛ خانواده برایم تعریف می‌کردند که حدود ۴٠-۴۵ سال پیش برای یکی از پیرهای فامیل تعریف می‌کرده‌اند که فلان قشر خدا، پیغمبر و امامان را قبول ندارند. خدابیامرز ضمن تعجب گفته بوده: سد عباس رو که دیگه قبول دارن!؟» حالا شده شبیه واکنش من نسبت به این مسئله. ادامه مطلب »
«خیلی به چیزی وابسته نباش. فرض کن آن چه در اختیار داری چیزی است که جهان (هر برداشتی می‌خواهی از آن بکن) به طور موقت به تو امانت داده است و می‌تواند در یک چشم برهم زدن آن را (یا حتی بیشتر از آن را) از تو پس بگیرد◊.»
این یک مورد رو انصافا من با تمام گوشت و پوست و استخوانم درکش کردم، از کلاس اول ابتدایی تا همین لحظه که دارم این مطلب رو می‌نویسم، دوست داشتم یک داداش توی زندگیم داشته باشم، هیچ وقت هم سرمنشاء و دلیل اصلی این خواستن رو پیدا نکردم، آدم‌های زیادی وارد زندگیم شدن و من همیشه بین اونا یکی را انتخاب می‌کردم و با خودم می‌گفتم این خودشه! داداشمه! و هر کاری که از دستم بر میومد براشون می‌کردم تا خوشحال باشند، تمام تلاشم رو می‌کردم تا آدم موثری باشند و خودشون رو پیدا کنند، راستش همیشه احمقانه بود، بعضی‌ها یکسال، بعضی‌ها دو سال و این آخری شش سال بود و رفت. اگر بگم همشون نامرد بودن، دارم تقصیر را از روی دوش خودم بر می‌دارم می‌ندازم روی دوش آدم‌هایی که دیگه وجود ندارند، شاید احساس سبکی داشته باشه ولی چیزی که مشخص هست اینه که از روز اول مشخص بود و این امکان از همون روز اول وجود داشت که هر کدومشون روزی بروند! من هم همیشه می‌دونستم، پس من انتخاب کرده بودم و همه چیز بر می‌گرده به سمت خودم، احساسات اشتباه در جای اشتباه، حمایت اشتباه از آدم اشتباه، … ادامه مطلب »
قبلا سخنرانی دریاسالار ویلیام اچ. مک‌ریون را که در جشن فارغ التحصیلی دانشجویان دانشگاه تگزاس سخنرانی کرده بود را خونده بودم، خیلی به دلم نشست، این کتاب را خریدم که همون حرف‌ها را با توضیحات بیشتری بخونم، برای من که زیاد علاقه‌ای به کتاب‌های انگیزشی ندارم فوق‌العاده بود، درس‌هایی کوتاه از زندگی بود نه صرفا یک سری کلمات انگیزه بخش، برای به دست آوردن هر کدوم از جمله‌ها سختی‌های زیادی را تحمل کرده بود و صرفا نگفته بود وای اگر شما بخواهید حتما می‌توانید، اتفاقا برعکس گفته بودید اگر می‌خواهید باید تحمل تبدیل شدن به کلوچه شکری را داشته باشی، باید بدونی ممکنه در طول مسیر تا خرخره توی گل فرو بری ولی باید در اون لحظات هم یادبگیری آواز بخونی، بعضی از بخش‌های کتاب که به مرور خاطراتش می‌گذشت، غم‌انگیز بود، برای اینکه آمریکایی‌ها از اون سر دنیا برای تامین منافع ملی‌شون به همه جای دنیا می‌روند، جنگ به پا می‌کنند ولی در کشور خودشون قهرمان ملی شناخته می‌شوند ولی در ایران، …