پارسال آخرای آذر بود که رفته بودم بیرون و شاد و خندون برگشتم خونه، در و باز کردم، انگار همه چیز تمام شده بود، احساس خیلی بدی داشتم، دنیا داشت دور سرم می چرخید، خودم رو رسوندم کنار بخاری، افتادم روی زمین، دیگه از اون به بعد چیز خیلی زیادی یادم نیست، چند ساعتی گذشت، فکر می کردن فشارم افتاده، تا شب سر کردم، درد عجیبی به سراغم اومد، تا صبح بالش رو گاز می گرفتم، صبح رفتیم دکتر، دقیقا اونم گفت از فشارش هست و یک قرص زیر زبونی داد و چند تا آنتی بیوتیک قوی، می گفت اینا رو بخوره خوبه خوب میشه، از پیش دکتر که رفتیم اشتهام رو از دست دادم، ولی با معده خالی قرص ها رو می خوردم بلکه خوب بشم. ادامه مطلب »

پاییز که میشه ما بی اختیار می ریم اتاق جمشید، پاییز یهو میاد، تو یه روز، مثل بهار و بقیه، صبح زود بیدار میشی، می بینی حیاط شده طوفان رنگ و رنگ که بر پا در دیده می کند، ما هم مثل عوام الناس عقیده داریم پاییز دلگیره، شباش صدای بوف میاد، یادت میاد بهش گفته بودی بره نون بگیره بیاره، آخه عشق صف نونوایی بود، دیگه یک سال گذشته بود، چایی هم یخ کرده بود، پاییز بود، همین وقتا بود جون تو، که از نونوایی برنگشت، هر چی از این و اون پرسیدیم جواب سربالا دادن، آخرم ورداشتن یک سری پیغام و پسغام فرستادن که خود سر شده، اشتباه شده باس ببخشید، آدم به دلش چه طوری حالی کنه که اشتباه شده! ادامه مطلب »

توی یک مجتمع تجاری بزرگ داشتیم قدم می زدیم، بین اون همه وسایل لوکس و لباس و چیزهای دیگه، اون هم توی طبقه آخر چشم مون افتاد به یک کتاب فروشی، از اونجایی که کتاب آدم رو جذب می کنه، رفتیم داخل فروشگاه، انصافا بزرگ و شیک بود و در کنار کتاب هاش کلی هم لوازم التحریر خوب و قشنگ داشت، همین طوری داشتم لا به لای کتاب ها قدم می زدم و عنوان ها رو می خوندم که چشمم افتاد به این کتاب، «سر کلاس با کیارستمی»، من اصلا شناختی روی این آدم نداشتم و فقط شنیده بودم کارگردان بوده و بعد از مرگ اش هم بیشتر تصاویری که دوست خوبم تورج صابری وند در اینستاگرام اش از ایشون میذاشت می دیدم. ادامه مطلب »

چند روز پیش تنها بودم و بی حوصله با خودم فکر می کردم چطوری خودم رو از این تنهایی در بیارم، چند تا کار نیمه تمام هم داشتم و به این تنهایی نیاز داشتم، با خودم گفتم میرم کافه این طوری هم تنها نیستم و هم هستم، سریع وسایل رو جمع و جور کردم و داخل کیف گذاشتم و رفتم نشستم توی کافه، خلوت بود، لپ تاپم رو باز کردم، هندزفری رو بهش وصل کردم و یک موسیقی ملایم گذاشتم تا بتونم باهاش بنویسم، قبل از اینکه شروع کنم و ادامه مطالب قبلیم رو بنویسم، منتظر شدم تا کافه من منو رو بیاره، چون می دونستم همیشه این کار و می کنه، نمی خواستم وقتی شروع می کنم کسی تمرکزم رو به هم بزنه، چند دقیقه بعد منو رو آورد و من سریع بهش گفتم چی می خوام و رفت. ادامه مطلب »

امروز داشتم با خودم دعوا می کردم که چرا باید هر روز بنویسم، چرا مثلا یک روز در میون ننویسم، بعد یک حسی درونم جواب خودم رو داد و گفت که بعدش هم دو روز در میون بنویسی، بعد سه روز در میون، بعد هر هفته و بعد هم ماه ها ننویسی، دیدم دقیقا با خودم دعوا می کنم که به همچین جوابی برسم، راستش اولین باری بود که اینقدر سریع جواب خودم رو می دادم، اعتقاد ندارم برای انجام کاری باید خودم رو در بند بکشم یا به خودم عذاب بدم، شروع کردم به فکر کردن، باید بازی طراحی می کردم تا دیگه یک کار ملال آور رو هر روز انجام ندم، باید به یکی از لذت بخش ترین کارهای زندگیم تبدیل اش می کردم، اولش با دوستی شروع کردم، دو تا مطلب نوشت و رها کرد ولی من مقاومت کردم. ادامه مطلب »

دیشب خوندن کتابی رو شروع کردم که شاید در چند روز دیگه معرفی اش کنم، به صفحه ای از اون رسیدم که درباره ملیت، دولت ها و انسان ها صحبت می کرد، نمی خوام درباره محتوای اون کتاب چیزی بنویسم چون بعدا پیشنهاد میدم حتما بخونیدش، فقط می خوام درباره چیزهایی که تو ذهنم پیرامون این موضوع از قبل شکل گرفته بنویسم، من کل سی سال زندگیم رو ایران بودم و جاهای دیگه ای از دنیا رو ندیدم، دوست دارم برای درک خیلی از موضوعات زندگیم در آینده ای نه چندان دور سفرهایی را به اقصی نقاط دنیا داشته باشم و با مردم سایر کشورها هم آشنا بشم، ولی چیزهای کلی تو ذهنم از قبل بوده که احساس می کنم بیشتر به واقعیت نزدیک هست. ادامه مطلب »

خیلی وقته دارم به مردم فکر می کنم که واقعا چرا اینقدر عجله دارند! امروز وقتی داشتم توی پیاده رو قدم می زدم، خیلی به مردم دقت می کردم، اکثر اونها با سرعت بالایی حرکت می کردند و قیافه های عبوس و ابروهای در هم کشیده ای داشتند، حتی وقتی می خواستم سوار اتوبوس بشم، با وجودیکه چندین اتوبوس پشت سر هم توقف می کرد و اکثرا صندلی خالی داشتند، به محض باز شدن درها چنان هُل می دادن که بی اختیار سوار اتوبوس می شدی، با این تفاوت که تو رو فقط به جلو هل می دادن و زمانیکه راهشون باز می شد، خودشون به سمت یکی از صندلی ها حمله ور می شدند، وقتی درهای اتوبوس بسته شدند، قسمت خنده دار ماجرا نمایان میشد و کسی هم به روی خودش نمی آورد، تنها کسی که سر پا بود من بودم، نه اینکه صندلی خالی وجود نداشت، چرا باز هم بود، به خاطر اینکه هنوز در شک لحظه ورودم به اتوبوس و حرکت بقیه مونده بودم. ادامه مطلب »