هنوز چند روزی به سال جدید مونده بود، احساس می‌کردم قراره از روز اول دنیا را تغییر بدم، انگار مثلا یکم فروردین با بیست و پنجم اسفند تفاوت زیادی خواهد داشت، مثلا خورشید از مغرب طلوع می‌کنه، یا هر اتفاق عجیب دیگه‌ای، کلی برنامه‌ریزی‌های عجیب و پیچیده‌ای داشتم، لحظه‌ی سال تحویل خیلی ساده و لذت بخش گذشت، خوابم نمی‌برد، نه حوصله داشتم کارهایی که براشون برنامه‌ریزی کردم را شروع کنم، نه دلم می‌خواست بخوابم، اصلا یک وضعیتی، با خودم گفتم می‌خوابم حتما از صبح زود شروع می‌کنم، راستش سر ظهر بیدار شدم، تلویزیون رو روشن کردم دیدم، مردم در شمال کشور درگیر سیل شدن، خیلی اتفاق تلخی هست، همیشه حس می‌کردم سیل از زلزله بهتر هست، شاید هم همین طوری باشه، ولی فکر نمی‌کردم به این بدی باشه، داشتم فکر می‌کردم چند نفر مثل من کلی برای خودش برنامه‌ریزی کرده بعد صبح بیدار شده، فهمیده مشکل بزرگی براش پیش اومده و فعلا باید مشکلات بزرگ‌تری را حل کنه، دنیا همیشه آدم‌ها را سوپرایز می‌کنه، نمی‌دونم چرا، تا شب نه جایی رفتم و نه کاری کردم، فقط از تلویزیون داشتم سیل را تماشا می‌کردم، آخر شب هم مثل همین آقا که داخل قایق نشسته، خسته از تماشای سیل، سعی می‌کردم بخوایم، فقط خیس نشده بودم.
کوله‌پشتی من برای سال ۹۸
به رسم هر سال نشستم و تصمیم دارم کوله‌پشتی خودم رو ببندم و به لطف خدا سال جدید را با امید و شادی شروع کنم. قبل از هر چیز بد نیست مرور کوتاهی داشته باشم به سالی که گذشت، ابتدای سال کارم با سفری به تبریز شروع شد، با آرش دوتایی کلی بحث و گفت‌و‌گو کردیم درباره‌ی برنامه‌هایی که باید در سال ۹۷ انجام‌شون می‌دادیم، جلسات بسیار چالش برانگیزی داشتیم تا اینکه بعد از کلی فراز و فرود تصمیم گرفتیم امسال تمرکز کنیم و زیرساخت‌های لازم را برای عملیاتی شدن ایده‌هایی که در ذهن داشتیم بسازیم. فصل بهار با چالش‌های زیادی رو‌به‌رو شدیم، یک آدم دوست‌داشتنی را به هسته‌ی اصلی تیم اضافه کرده بودیم، سعی داشتیم در مدت زمان کوتاهی با هم هماهنگ بشیم، مسیرها و پروژه‌های مختلفی را برای رسیدن به اهداف‌مون امتحان می‌کردیم، فصل تابستان، برای من همراه بود با چالش‌های خیلی بیشتری که انتظارشون رو نداشتم، احساس می‌کردم با وجود اینکه اهداف‌مون درست هست ولی در مسیر درستی قرار نداریم، مجبور شدیم برای حدود دو ماه ساختمان شرکت در تهران را تعطیل کنیم، می‌تونم بگم تمرکز من به صفر رسید در اون دوران، یکی از پروژه‌های مهم شرکت در آستانه‌ی شکست جدی قرار گرفته بود و راستش مابقی کارها هم وضعیت مناسبی از نظر من نداشتند، باید تصمیم‌های مهمی می‌گرفتیم. ادامه مطلب »
هنر شفاف اندیشیدن
کتاب هنر شفاف اندیشیدن نوشته‌ی رولف دوبلی و ترجمه‌ی بسیار خوب عادل فردوسی پور که توسط انتشارات چشمه چاپ شده، بدون شک یکی از بهترین کتاب‌هایی بوده که تا امروز خوندم و پیشنهاد میدم حتما این کتاب رو بخونید، بر خلاف کتاب‌های دیگه‌ای که خوندم، شش ماه طول کشید تا تمومش کنم، آخرین باری که بعد از خوندن کتاب ناراحت شدم که چقدر زود تمام شده، بعد از خوندن کتاب کفش باز بود، این کتاب شامل ۹۹ فصل و یک مؤخره است که من بعد از خوندن هر فصل، کلی فکر کردم، زندگی خودم رو بررسی کردم و درباره‌ی هر فصل یک مطلب نوشتم، اینجا تصمیم ندارم دوباره مطالب کتاب را مرور کنم، می‌تونید توی بلاگم مطالبی که برای هر فصل نوشتم را بخونید.
مؤخره
پاپ از میکل‌آنژ پرسید «راز نبوغت را به من بگو. چگونه مجسمه‌ی داوود، شاهکار تمام شاهکارها، را ساختی؟» جواب میکل‌آنژ این بود «ساده است. هر چیزی را که داوود نبود تراشیدم.»
«بیا صادق باشیم. ما به درستی نمی‌دانیم چه چیزی عامل موفقیت ماست، نمی‌توانیم به دقت بگوییم چه چیزی خوشحال‌مان می‌کند. ولی با قطعیت می‌توانیم بگوییم چه چیزی موفقیت و شادی ما را نابود می‌کند. این درک، با وجود سادگی‌اش، بسیار اساسی است: دانستن منفی (شناخت نبایدها) بسیار قدرتمند‌تر از دانستن مثبت (شناخت بایدها) است. شفاف‌اندیشی و زیرکانه عمل کردن به معنای به کارگیری شیوه‌ی میکل‌آنژ است: بر داوود تمرکز نکن. به جای آن، بر هر چیزی که داوود نیست تمرکز کن و آن را بتراش، در مورد ما: تمام خطاها را کنار بزن. در این صورت شفاف‌اندیشی ظاهر می‌شود. این همان چیزی است که که سرمایه‌گذار افسانه‌ای، وارن بافت، درباره‌ی خودش و شریکش، چارلی مانگر، می‌گوید، «من و چارلی یاد نگرفته‌ایم چگونه مسائل دشوار تجاری را حل کنیم. آن چه ما بلدیم این است که چطور از آن‌ها دوری کنیم.» به مسیر منفی خوش‌آمدی.◊»
پی‌نوشت:
◊ هنر شفاف اندیشیدن نوشته رولف دوبلی
چرا نباید اخبار را دنبال کنی؟
«زلزله در سوماترا، سانحه‌ی هوایی در روسیه، مردی که سی‌سال دخترش را در زیر زمین زندانی کرد، جدایی هایدی کلام از سیل، حقوق‌های بالا در بانک‌های آمریکا، حمله در پاکستان، استعفای رئیس جمهور مالی، رکورد جدید جهانی در پرتاپ وزنه، آیا واقعا نیازی هست همه‌ی این چیزها را بدانی؟◊»
«ما به طرز اعجابآوری بمباران اطلاعاتی می‌شویم، اما به طرز اعجابآوری کم می‌دانیم. چرا؟ چون دو قرن پیش، قالب مسمومی از اطلاعات را تحت عنوان «اخبار» خلق کردیم، اخبار برای ذهن به مثابه قند است برای بدن: اشتهاآور، آسان هضم و در دراز مدت بسیار مخرب، دلایل زیادی برای دوری از اخبار وجود دارد. این جا به سه مورد عمده‌اش اشاره می‌کنیم:◊» ادامه مطلب »
دیوانه‌های سرعت راننده‌های مطمئنی خواهند شد
«باور کردنش سخت است، اما دیوانه‌های سرعت نسبت به آن‌ها که رانندگان محتاط نامیده می‌شوند با احتیاط بیشتری رانندگی می‌کنند، چرا؟ خب، این مثال را ببین: فاصله‌ی میامی تا وست‌پالم‌بیج حدود ۱۲۰ کیلومتر است. رانندگانی را که این مسافت را در یک ساعت یا کمتر طی می‌کنند در گروه «رانندگان بی‌ملاحظه» قرار می‌دهیم، چون با میانگین سرعت ۱۲۰ کیلومتر بر ساعت یا بیشتر رانندگی می‌کنند. بقیه را در گروه «رانندگان محتاط» می‌گذاریم. کدام گروه سوانح کمتری را تجربه می‌کنند؟ بی‌تردید رانندگان بی‌ملاحظه. همگی این سفر را در کمتر از یک ساعت انجام می‌دهند و نمی‌توانند در هیچ سانحه‌ای دخیل باشند. این مسئله به طور خودکار تمام رانندگانی را که دچار سانحه می‌شوند در گروه رانندگان محتاط قرار می‌دهد. مثال ذکر شده یک خطای فریب‌آمیز را تشریح می‌کند.◊»
پی‌نوشت:
◊ هنر شفاف اندیشیدن نوشته رولف دوبلی
جست‌و‌جوی سپربلا از عصر حجر
نمی‌دونم چرا ما آدم‌ها دوست داریم همیشه یک دلیلی برای موفقیت یا شکست‌هامون داشته باشیم، هر چند وجود ندارند، مثلا چرا از بهترین دوستت جدا شدی؟ مگه بهترین دوستت نبود؟! اینقدر با این سوالات مواجه میشی که مجبور میشی بگردی و یک دلیلی هر چند احمقانه پیدا کنی، حالا این دلیل می‌تونه خیلی به نفع خودت باشه، یعنی خودت رو خوب جلوه بدی و طرف را خیلی بد، یا خیلی خنثی باشه، به نظرم هر دلیلی که پیدا کنی، مزخرف هست، چون هیچ وقت یک دلیل وجود نداره، مجموعه‌ای از دلایل خیلی زیاد هست که کنار هم جمع می‌شوند و در نهایت منجر به یک اتفاق می‌شوند، این مورد درباره‌ی شرکت‌ها هم صادق هست، هیچ وقت دلیل شکست یا موفقیت کارکردن یا برنامه‌ریزی کردن نیست، مجموعه‌ای از دلایل بسیار زیاد هست که به نظرم باید همیشه روی کاغذ آوردشون، حداقل تا جایی که امکانش وجود دارد.
کشیدن دایره‌ی هدف دور تیر
اول هر سال برای خودمون کلی برنامه‌ریزی می‌کنیم، آخر سال وقتی از ما سوال می‌کنند چقدر به اهداف سال پیشت رسیدی، با غرور شروع می‌کنیم به داستان‌سرایی، درباره‌ی چیزهایی حرف می‌زنیم که اصلا در برنامه وجود نداشتند، با رسیدن به این نکته شگفت‌زده می‌شوی که چطور اهداف اولیه کم‌رنگ شده، این اهداف، آرام و پنهانی، با اهدافی که خودمان مشخص کردیم و همیشه قابل دستیابی‌اند، جایگزین می‌شود. اگر با چنین اهدافی مواجه شدی، زنگ خطر باید به صدا دربیاید. این معادل است با این که تیری را پرتاب کنی و بعد از آن دایره‌ی هدف را دور جایی که تیر فرود آمده بکشی.
چرا چک‌لیست‌ها فریبت می‌دهند؟
«ما در درک اتفاقاتی که نیافتاده‌اند مشکل داریم. ما در برابر آن چه وجود ندارد نابیناییم. وقتی جنگی وجود دارد، متوجه‌ی آن هستیم، اما در دوران صلح برای نبود جنگ ارزش قائل نمی‌شویم. اگر سالم باشیم، به ندرت راجع به بیمار بودن فکر می‌کنیم. یا اگر در شهر کانکون از هواپیما پیاده شویم، برای فکر کردن به این که در پرواز حادثه‌ای رخ نداده وقتی صرف نمی‌کنیم. اگر بیشتر به فقدان‌ها فکر کنیم، ممکن است واقعا خوشحال‌تر باشیم. اما این یک کار ذهنی دشوار است. بزرگ‌ترین سوال فلسفی این است که چرا یک چیز وجود دارد و «هیچ‌چیز» وجود ندارد. انتظار پاسخ سریع نداشته باش. به عبارت دیگر، خود همین سوال ابزار مفیدی به دست می‌دهد برای مبارزه با اثر خصوصیت مثبت.◊»
پی‌نوشت:
◊ هنر شفاف اندیشیدن نوشته رولف دوبلی
خود قایق مهم‌تر از پارو زدن است
نمی‌دونم برای شما هم پیش اومده یا نه، ولی برای من گاهی که به صورت اتفاقی کنار بعضی از آدم‌هایی که از بیرون موفق و متخصص به نظر میان می‌شینم و هم کلام میشم، احساس می‌کنم وقتم تلف شده و این آدم‌ها در حد چیزی که به نظر میان نیستن، کانمن میگه: «سخت است تصور کنی مردم با اشتیاق کتاب‌هایی را می خرند که به دست پیشتازان تجاری که فقط کمی از میانگین بهترند، نوشته شده‌اند»، کانمن تحقیق جالبی هم درباره‌ی مشاوران انجام داده و آخرش میگه شرکت‌ها به جای مهارت به شانس جایزه دهند. از همه جذاب‌تر نظر وارن بافت هست که میگه نباید از مدیرعامل‌ها بت بسازید، «یک پیشینه‌ی مدیریتی خوب بیشتر تابعی است از این که در تجارت سوار چه قایقی شده‌ای، نه این که چقدر خوب پارو می‌زنی»