«هر روز کمی قبل از ساعت نه مردی با کلاه قرمز در میدان می‌ایستاد و کلاهش را با شدت تکان می‌داد. بعد از پنج دقیقه هم ناپدید می‌شد. یک روز مامور پلیس سراغ او رفت و پرسید «چه کار می‌کنی؟» «دارم زرافه‌ها را از این‌جا دور نگه می دارم» «اما این‌جا که زرافه‌ای نیست»«خب، پس من کارم را خوب انجام داده‌ام.◊»

خیلی وقت‌ها ما زمان زیادی را صرف کنترل چیزهایی می‌کنیم که هیچ اثری روشون نداریم و هر چه بخواهد بشود، می‌شود، به جای اینکه زمان و تمرکزمون رو صرف چیزهای مهمی بکنیم که روشون بیشترین تاثیر را داریم. مثلا همین چند وقت پیش وارد هر شبکه‌ی اجتماعی که می‌شدم همه در حال اعلام قیمت دلار بودن، انگار اگر چند دقیقه موضوع دنبال کردن قیمت دلار رو کنار بزارن، قیمتش بالاتر میره! یا تاثیر خاصی الان روش دارند، طی این سال‌ها یاد گرفتم خیلی خودم رو درگیر محیط پیرامونم نکنم به خصوص چیزهایی که روشون تاثیری نمی‌تونم بزارم، برای همین وضعیت تمرکزم روی بعضی کارها خیلی بهتر شده و نتیجه بهتری دارم می‌گیرم، البته جدیدا دارم به این موضوع میرسم که در زندگی شخصی هم درگیر مسائلی هستم که گاهی روشون در لحظه نمی‌تونم تاثیری بزارم ولی روزهای زیادی از من را خراب می‌کنند، گاهی هم به آدم‌هایی فکر می‌کنم که هیچ تاثیری در زندگیم ندارند ولی فکر کردن بهشون انرژی خیلی زیادی ازم می‌گیرند و این کار را ناخودآگاه انجام میدم، باید یک برنامه هم برای اصطلاح این مورد طراحی کنم، بدون شک باید از عهده‌اش بر بیام و می‌دونم اگر انجامش بدم زندگی بهتری خواهم داشت.

پی‌نوشت:
◊ هنر شفاف اندیشیدن نوشته‌ رولف دوبلی

«بنابراین، باید استعداد‌هایت را کشف کنی. اگر وارد یک بازی شوی که بقیه استعدادش را دارند و تو نداری، بازنده خواهی شد. این از تمام پیش‌بینی‌هایی که می‌توانی انجام بدهی به یقین نزدیک‌تر است. باید کشف کنی کجاها برتری داری. باید در حوزه‌ی دایره‌ی توانایی‌ات وارد بازی شوی.◊»

باید یاد بگیریم برای خودمون «دایره‌ی توانایی» بکشیم، بعضی وقت‌ها پیش میاد که ما توهم متخصص بودن پیدا می‌کنیم، درحالیکه فقط چند تا مقاله و چند تا ویدئو درباره‌ی یک موضوع خاص دیدیم ولی از فرداش شروع می‌کنیم به اظهار نظر درباره‌ی اون موضوع، به نظرم واقعا مهم هست که بدونیم چه چیزهایی را واقعا بلدیم و چه چیزهایی را واقعا بلد نیستیم، باید یاد بگیریم وقتی چیزی رو نمی‌دونیم سکوت کنیم و از عبارت «نمی‌دانم» تا می‌تونیم استفاده کنیم، چون بدون شک چیزهایی که نمی‌دونیم همیشه چندین برابر چیزهایی هست که می‌دونیم، باید به گفتن‌اش افتخار کنیم، این عبارت باعث میشه به طرف مقابلمون نشون بدیم چیز زیادی نمی‌دونیم و اگر اون می‌دونه خوب گوش بدیم و یاد بگیریم و به نظرم باعث میشه طرف مقابل اعتماد بیشتری به ما پیدا کنه و حرف‌های دیگه‌ای که می زنیم اثر بیشتری روش داشته باشه، چون می‌دونه حرفی که می‌زنیم رو می‌دونیم و اگر ندونیم حتما بهش می‌گیم نمی‌دونم. ادامه مطلب »

«متخصصان بیش از عامه‌ی مردم در معرض بیش‌اعتمادی هستند. اگر از یک استاد اقتصاد بخواهید قیمت نفت را در پنج سال آینده پیش‌بینی کند، به اندازه‌ی جواب یک نگهبان باغ‌وحش از واقعیت فاصله خواهد داشت. با وجود این، استاد پیش‌بینی خود را با قطعیت ارائه خواهد کرد.◊»

وقتی این قسمت از کتاب رو می‌خوندم عاشقش شدم، به طرز جالبی خودم رو همیشه درگیرش دیدم، به خصوص در حوزه‌ی کاری و پروژه‌ها، همیشه تمام پیش‌بینی‌ها با فاصله‌ی زیادی اشتباه از کار درمیاد، یکی از دلایل جالب‌اش که وقتی داشتم می‌خوندم بهش فکر می‌کردم این بود که من منابع رو مقداری می‌نویسم که دوست دارم و احساس می‌کنم قابل تحمل هست نه واقعی و زمان اجرای کار را هم زمانی می نویسم و پیش‌بینی می‌کنم که باز خودم دوست دارم، مدتی هست روی پروژه‌ی جالب و هیجان انگیزی کار می‌کنم که انصافا هر ماه تمام تاریخ‌هاش تغییر می‌کنه، چند وقتی هست دارم فکر می‌کنم به این که واقعا مشکل کجاست و چطوری میشه حلش کرد، دیدی که الان دارم نسبت به این موضوع خیلی جامع‌تر از فکری هست که دیروز داشتم، امیدوارم در آینده‌ی نزدیک بتونم این مشکل رو حل کنم و پیش‌بینی‌ها نزدیک‌تر به واقعیت باشند.

پی‌نوشت:
◊ هنر شفاف اندیشیدن نوشته‌ رولف دوبلی

بعضی وقت‌ها توی زندگی پیش میاد که خیلی سریع عصبانی میشم، البته احساس می‌کنم این روزها خیلی کمتر از گذشته عصبانی میشم، ولی وقتی عصبانی میشم انگار مغزم دیگه درست کار نمی‌کنه و بدترین تصمیمات ممکن را در لحظه می‌گیرم، برخوردهای نسنجیده، حرف‌های نسنجیده، انگار وارد رینگ مبارزه شدم و حتما باید اگر یکی می‌خورم دو تا بزنم، جدیدا یکم آروم‌تر شدم وقتی یکی با عصبانیت شروع به فریاد زدن می‌کنه من سعی می‌کنم با وجود تمام ناراحتی‌هایی که دارم آروم بشینم و حتی هیچ حرفی نزنم، حتی یک کلمه، یا حتی محل عصبانیت را برای مدتی ترک کنم، چون اگر قرار باشه من هم عصبی بشم و شروع کنم به فریاد زدن نه تنها مشکلی حل نمیشه بلکه مشکلی هم به مشکلات اضافه میشه، چون اون موقع دو نفر در حال انجام کارهای نسنجیده هستند، مهم نیست چقدر حق با ماست، مهم نیست که ما چقدر درست فکر می‌کنیم، مهم اینه نباید عصبانی شد و حداقل غرور لعنتی رو کنار گذاشت و شروع کرد به گفتگو، یکی از مشکلاتی که هنگام عصبانیت پیش میاد این هست که باب گفتگو کلا بسته میشه و یکی از مهم‌ترین ابزارهای تعامل گفتگو هست، همیشه باید راهی برای حرف زدن بزاریم.

پنج سال پیش که اینجا را درست کردم برای این بود که فقط بنویسم، در تمام این مدت اصلا برای من مهم نبود که مطالب علمی همراه با کلمات قلمبه سلمبه بنویسم و طوری بنویسم که برای فهمیدن مطلب به ماه‌ها تفکر نیاز باشه، من داشتم خودم رو می‌نوشتم، خاطراتم و اینکه امروز چطوری به بعضی مسائل نگاه می‌کنم، یه جورایی میشه گفت اینجا داستان زندگی خودم هست که می نویسم. جالب اینجاست که وقتی خودم برمی‌گردم و مطالب گذشته رو می‌خونم می‌بینم در بعضی مسائل خیلی تغییر کردم و اصلا شبیه به گذشته فکر نمی‌کنم، وقتی بعضی از مطالب را که در تاریخ‌های مشخصی و هر سال می‌نویسم را با هم مقایسه می‌کنم، خنده‌ام می‌گیره، چقدر پیش‌بینی‌های ساده لوحانه‌ای نسبت به آینده و حتی خودم داشتم، خیلی وقت‌ها صددرصد متفاوت با پیش‌بینی‌های من از آب در میاد، شاید یکی از مهم‌ترین دلایلی که این اتفاق می افته این باشه که همیشه وقتی می‌نویسم و پیش‌بینی می‌کنم، خیلی مطمئن هستم که حتما این اتفاق می‌افته ولی جریان زندگی طور دیگه‌ای عمل می‌کنه، مدتی هست دارم فکر می‌کنم چطوری باید با این خطا مقابله کنم.

به نظر خودم داستان‌سرای خوبی هستم و از شنیدن داستان هم لذت می‌برم، به خصوص شنیدن داستان زندگی آدم‌های مختلف در گوشه و کنار این دنیای خاکی، وقتی پای داستان زندگی آدم‌ها می‌شینیم، همزمان دارم تحلیل می‌کنم که ممکنه چه بخش‌هایی از داستان را ناگفته گذاشته باشه و حتی چه بخش‌هایی از داستان را همین الان که در حال تعریف کردنش هست بهش اضافه کرده، این روزها در فضای مجازی داستان‌های مختلفی می‌شنویم، مثلا شاید بشنویم دانشجویی از دانشگاه فلان انصراف داد و در حال حاضر مدیرعامل شرکت فلان هست، تیتر جذابی هست، وقتی این جمله را می‌شنویم برامون فقط مهم هست که عجب دانشجویی توانمندی، واقعا دانشگاه به درد نمی‌خوره، دلمون می‌خواد فردا با خود دانشجو مصاحبه بشه که چطوری این کار را کرده! و اون هم داستان‌های هیجان‌انگیزی برامون تعریف کنه که ما دوست داریم بشنویم ولی آیا واقعیت داستان همین هست؟ آیا مهم نیست از کدوم دانشگاه انصراف داده؟ آیا مهم نیست چرا انصراف داده؟ اصلا شرکت فلان چی هست؟ چند سال بعد هم آیا در چنین موقعیتی خواهد بود؟ اصلا انتخاب‌های گذشته‌ی این آدم چقدر درست بوده؟ چه آدم‌هایی در این فرآیند تاثیرگذار بودند؟ کلی سوال هست که هیچ کدوم ارزش تیتر شدن را ندارند ولی سوال‌های مهمی هستند و جواب‌هاشون بسیار مهم‌تر برای اینکه درک درستی از این مسئله داشته باشیم که آیا واقعا برای رسیدن به موفقیت باید انصراف داد؟ اگر بنویسند دانشجوی دکتری دانشگاه فلان مدیر عامل فلان شرکت شد به نظرتون ارزش خبری داره؟ میشه از داستانش لذت برد؟ ما دوست داریم کدوم داستان را بشنویم؟ ما ناخودآگاه وقتی تصمیمات احمقانه‌ای در زندگی می‌گیریم دوست داریم داستان‌های علمی و تخیلی آدم‌هایی را بشنویم که شبیه ما تصمیمات احمقانه گرفتند، مهم نیست درست تصمیم گرفتند یا اشتباه! مهم اینه ما احساس لذت کنیم از شنیدن اون داستان‌ها.

خطای «قبل از این‌که اوضاع بهتر شود، بدتر می‌شود.» رو خیلی دوست دارم چون همیشه درگیرش بودم، حتی همین یکی دو هفته‌ی گذشته در حال بررسی همین موضوع در یکی از پروژه‌های شرکت بودیم، می‌گفتیم چرا در چنین موقعیت سختی قرار گرفتیم و من با اعتماد به نفس کامل می‌گفتم اوضاع آنچنان هم بد نیست، بالاخره هر کاری سختی‌های خودش رو داره و الان خیلی چیزها داریم که در گذشته نداشتیم، یک خطای صددرصد داشتم انجام می‌دادم، خوشبختانه به جای اینکه منتظر بشینیم تا اوضاع ابتدا بدتر شود و بعد بهتر، شروع کردیم به بررسی اوضاع و خیلی سریع مشکلاتی رو پیدا کردیم که باعث شده بود در چنین موقعیتی قرار بگیریم و به نظرم اگر امروز پیداشون نمی‌کردیم و براشون راه حل ارائه نمی‌دادیم در آینده دچار مشکلات جدی‌تری هم می‌شدیم، البته به شدت هم اعتقاد داریم نابرده رنج گنج میسر نمی‌شود، ولی رنج درست و آگاهانه، به نظرم کسانی که به ما مشاوره می‌دهند ابتدا به سختی می‌افتیم ولی بعد از مدتی موفق می‌شویم، بزرگ‌ترین دشمنان ما هستند، چون اگر درگیر روزهای سخت شویم، پیش‌بینی درستی کردند، اگر هم به موفقیت برسیم باز می‌تونند بگویند که به خاطر مشاوره‌های اونها بوده، خیلی جالب بود برای من، خیلی باید دقت کنیم چون واقعا بعضی کارها ابتدا دچار سختی می‌شویم و بعد به نتیجه می‌رسیم.

«با گذراندن وقت خود با کسانی که متفاوت با تو فکر می‌کنند، کسانی که تجربه و مهارت‌شان با تو متفاوت است، از خودت در برابر این اثر محافظت کن. ما برای غلبه بر خطای در دسترس بودن به ورود‌هایی از جانب بقیه نیاز داریم.◊»

من دوست دارم یکم متفاوت‌تر به این مسئله نگاه کنم، همیشه در زندگی سعی کردم به آدم‌های مختلف کمک کنم تا رشد کنند، برای مثال اگر خودم در موقعیت دو بودم سعی می‌کردم به آدم‌هایی که در موقعیت صفر یا یک هستند کمک کنم تا به موقعیت دو برسند، کاری به این موضوع ندارم که بعدش چه اتفاقی می‌افتاد و آیا این کار درست بود یا اشتباه، ولی دوست داشتم و انجامش می‌دادم، حدودا سه سال پیش بعد از اینکه اتفاقات تلخی را در زندگیم تجربه کردم به این فکر افتادم که اصلا چرا من باید چنین کاری انجام بدم، شاید بهتر باشه بقیه زندگیم را صرف ارتباط با آدم‌هایی کنم که در موقعیت هشت یا ده هستند و بهم کمک کنند تا من هم به چنین موقعیت‌هایی برسم، بعد از مدتی تلاش فهمیدم این کار یکی از سخت‌ترین کارهای دنیاست، چون نیاز به یک تعامل متفاوت و سازنده داشت. ادامه مطلب »