«باید حواس‌مان باشد از یک تجربه تنها چیزهایی که عقلانی‌اند به خاطر بسپاریم و در همین جا متوقف شویم. مبادا مانند گربه‌ای بشویم که روی در یک قابلمه‌ی داغ می‌نشیند. او دیگر روی در قابلمه‌ی داغ نخواهد نشست و علاوه بر آن، دیگر روی در قابلمه‌ی سرد هم نمی‌نشیند◊.»

وقتی اتفاق ناگواری را در زندگی تجربه می‌کنیم، همیشه احساس می‌کنیم احتمالا دوباره هم اون اتفاق برای ما خواهد افتاد، مثلا رفتن یک دوست، بعدش با خودت میگی دیگه می‌خوام تنها باشم، ولی بعد از مدتی اگر دوباره با خودت کنار بیای، دوستی جدیدی را شروع می‌کنی و بعد دوباره شکست می‌خوری و این بار قوی‌تر از دفعه قبل تصمیم می‌گیری تنها باشی، تا اینکه بعد از مدتی دوباره تصمیم می‌گیری دوستانی داشته باشی، البته به نظر من آدم‌های باهوش‌ هیچ وقت دوستان زیادی ندارند، چون این به شدت به نفع‌شون هست، بگذریم، مثال دوستی را زدم چون همیشه بعد از مدتی سعی می‌کنیم عقلانی تصمیم بگیریم، این موضوع رو میشه در مورد ترس از حیوانات، ترس از آب، و … هم مثال زد، در کل باید به نظرم بعد از هر اتفاقی منطقی بررسی‌اش کرد، حتی یادم میاد بعد از تصادف خیلی سختی که چندین سال پیش داشتم، تا مدت‌ها رانندگی نمی‌کردم، حتی روی صندلی جلوی ماشین هم نمی‌نشستم.

پی‌نوشت:
◊ هنر شفاف اندیشیدن نوشته‌ رولف دوبلی

«شرکتی می‌خواست بداندبه طور متوسط در هر خانه چند خط تلفن (ثابت یا همراه) وجود دارد. مسئولان شرکت از نتایج نهایی شگفت‌زده شدند. حتا یک خانواده هم اعلام نکرد، تلفن ندارد. عجب شاهکاری!◊»

چند وقت پیش درگیر طراحی بسته‌بندی جدیدی بودیم، توی تیم وقتی بحث‌اش پیش اومد، بچه‌ها مخالفت کردند و گفتند یکی از مزیت‌های کار ما همین بسته‌بندی هست، پرسیدم از کجا متوجه‌ی این موضوع شدید! گفتند از طریق تماس‌های تلفنی، نظر مخاطبین در شبکه‌های اجتماعی و …، حرف کاملا درستی بود، احساس من این بود اگر ما بسته‌بندی را تغییر بدیم، باز هم مخاطب درباره‌ی ما و بسته‌بندی جدیدمون حرف خواهد زد، ما باید طراحی را بر اساس نیاز‌های مشتری فعلی فقط انجام ندهیم، ما می‌تونیم طراحی جدید را طوری انجام بدیم که در ذهن مشتری آشنا به نظر برسه و در کنارش چند خلاقیت خوب داشته باشیم.

پی‌نوشت:
◊ هنر شفاف اندیشیدن نوشته‌ رولف دوبلی

«افرادی که در شغل‌شان تغییر یا پیشرفتی می‌کنند از نظر میزان خوشحالی بعد از حدود سه ماه، دوباره به همان حالت اولیه برمی‌گردند. علم این اثر را تردمیل خوشبختی می‌نامد، ما سخت تلاش می‌کنیم، پیشرفت می‌کنیم و می‌توانیم چیزهای بیشتر و بهتری را بخریم، ولی این موارد در حال حاضر ما را خوشحال‌تر نمی‌کنند.◊»

درباره‌ی شکست‌های عاطفی هم همین طور هست، چند سال پیش وقتی از یکی از دوستانم جدا شدم، احساس می‌کردم دیگه غیرممکن هست که دلم بخواد ادامه بدم و کاری انجام بدم، میشه گفت مدت و شدت احساساتم را در آینده بیش‌از‌حد تخمین زده بودم، البته نمی‌خوام وارد موضوع انتخاب بشم ولی بعد از چند ماه اوضاع مثل ماه‌های اول نبود و سال‌های بعد شبیه سال‌های قبل، شاید برای هر دو طرف شدت و مدتش به یک اندازه نباشه ولی به هر حال برای کسی که احساس می‌کنه غافلگیر شده همیشه بیش‌از‌حد تخمین میزنه و بهتره طور دیگه‌ای به این قضیه نگاه کنه، باید انتظار ناراحتی کوتاه مدت در چنین موقعیت‌هایی داشته باشیم.

پی‌نوشت:
◊ هنر شفاف اندیشیدن نوشته‌ رولف دوبلی

وقتی دانش‌آموز بودم توی مدرسه هر وقت نمره‌ی خوبی می‌گرفتم، سینه‌ام را می‌کشیدم جلو و می‌رفتم خونه و می‌گفتم بفرمایید، ببینید من چه کردم، وقتی‌ هم که نمره‌ی بدی می‌گرفتم، به محض وارد شدن به خونه ورقه را پرت می‌کردم به یک گوشه از خونه و بلند می‌گفتم نامردا از حاشیه کتاب سوال داده بودن، یه جورایی وقتی شکست می‌خوردم هیچ وقت مقصرش من نبودم، توی شرکت هم به نظرم همین طوری هست، وقتی موفق می‌شویم زحمات شبانه‌روزی ما نتیجه داده و زمانیکه شکست می‌خوریم، از بی‌ارزش شدن واحد پول تا شرایط بد اقتصادی همه مقصر هستند به جز خودمان، معنیش این نیست که عوامل دیگه تاثیرگذار نیستند، معنیش این هست که در شرایط شکست و عدم موفقیت خودمان به همان اندازه شرایط موفقیت و پیروزی سهم داریم.

«فرض کن همراه دو کوهنورد دیگر روی یک یخچال طبیعی ایستاده‌ای. نفر اول سر می‌خورد و در یک شکاف عمیق می‌افتد. اگر تو درخواست کمک کنی، ممکن است او زنده بماند، اما این کار را نمی‌کنی و او می‌میرد. نفر دوم را خودت داوطلبانه توی یک دره هل می‌دهی. کمی بعد او هم می‌میرد. کدام بیش‌تر روی وجدان تو سنگینی می‌کند؟ با بررسی منطقی گزینه‌ها، مشخص است هر دو مورد به یک میزان قابل سرزنش‌اند و هر دو منجر به مرگ همراهانت می‌شوند. اما یک چیز باعث می‌شود مورد اول، یعنی مورد انفعالی، کمتر از دیگری وحشتناک جلوه کند. به این احساس خطای از قلم انداختن می‌گویند.◊»

پی‌نوشت:
◊ هنر شفاف اندیشیدن نوشته‌ رولف دوبلی

چند سال پیش موقعیت خیلی سختی در زندگیم به وجود اومد که اصلا انتظارش رو نداشتم، در یکی از بدترین شرایط زندگیم، دوست، همکار، شریک، رفیق و هر واژه‌ی دیگه‌ای شبیه اینا از زندگیم غیب شد، توصیه می‌کنم هیچ وقت چنین کار احمقانه‌ای با کسی نکنید، همون موقع شرایط روحی خوبی نداشتم، برای همین اوضاع بدتر هم شد، اوایل می‌خواستم تصمیمات فوری بگیرم، کارهای سریعی انجام بدم تا اوضاع را سر و سامانی بدم، ولی یکم که بیشتر فکر کردم، تصمیم گرفتم هیچ کاری نکنم، دراز بکشم روی تخت و روزها به گوشه‌ای از دیوار خیره بشم و فکر کنم، مدت زیادی به این شکل گذشت ولی امروز که بر می‌گردم و به گذشته نگاه می‌کنم، خوشحالم که هیچ کاری نکردم. ادامه مطلب »

در دوران راهنمایی یادم میاد معلمی داشتیم که هر وقت عصبانی میشد، همیشه می‌گفت، بشین و بفرما و بتمرگ، همشون یک معنی دارن، این شما هستید که با رفتارتون انتخاب می‌کنید من از کدوم واژه استفاده کنم، اونجا فهمیدم برای گفتن هر حرفی می‌تونم از واژه‌های زیادی استفاده کنم، البته من همیشه در استفاده از واژه‌ها مشکل داشتم، همین الان هم اگر مطالبی که می‌نویسم را خونده باشید، از واژه‌های زیادی استفاده نمی‌کنم، در رفتار اجتماعی هم تا حدی این مشکل را دارم، از بعضی از واژه‌ها در جای درستی استفاده نمی‌کنم، استفاده از واژه‌ها در کسب و کار اهمیت خیلی ویژه‌تری هم پیدا می‌کنه، چطوری یک محصول را معرفی کنیم، چطوری در یک جلسه مذاکره از واژه‌های تاثیرگذاری استفاده کنیم، به نظرم باید روی واژه‌بندی‌هام خیلی بیشتر کار کنم تا حرف‌هایی که می‌زنم اثربخشی بیشتری داشته باشه.