چند سال پیش با دوستی آشنا شدم که از نظر من داشت مسیر اشتباهی را می‌رفت، در اولین فرصت اطرافیانش را تغییر دادم، آدم‌های جدید خیلی جلوتر ازش بودن و طرز فکر و بینش متفاوتی داشتند، اوایل احساس خوبی نداشت ولی من مدام بهش می‌گفتم تو خیلی باهوش هستی و استعداد‌های زیادی داری، در حالیکه شاید این طوری هم نبود، اوایل کارم خیلی سخت بود چون مجبور بودم خودم خیلی چیزها را بهش یاد بدم ولی بعد از مدتی که شروع کردم به تصویر‌سازی از آینده‌‌اش و ساختن یک دنیای هیجان‌انگیز، شرایط کمی تغییر کرد، دیگه خودش حرکت می‌کرد، یاد می‌گرفت، یه جورایی میشه گفت بهش یاد داده بودم چطوری باید یاد بگیره، بعد از مدتی دیگه عقب‌تر از کسی نبود و نسبت به آدم‌های گذشته‌ی زندگیش جلوتر بود، چون انتظاراتش را تغییر داده بودم.

«وزن متوسط کارمندان یک شعبه را در نظر بگیریم، به جای بررسی هزار شعبه، فقط دو تا را بررسی می‌کنیم، یک شعبه‌ی بسیار بزرگ و یک شعبه‌ی بسیار کوچک. شعبه‌ی بزرگ هزار کارمند دارد و شعبه‌ی کوچک فقط دو کارمند. وزن متوسط در شعبه‌ی بزرگ‌تر به وزن متوسط کل جامعه میل می‌کند، مثلا حدود ۷۸ کیلوگرم. مستقل از این که چه کسی استخدام یا اخراج می‌شود، این مقدار تغییر عمده‌ای نخواهد کرد. اما قضیه در مغازه‌ی کوچک فرق می‌کند. در چنین مواردی، تپل یا استخوانی بودن همکار مدیر فروشگاه تغییر چشمگیری در وزن متوسط ایجاد خواهد کرد. چیزی که با آن آشنا شدید همان قانون اعداد کوچک است◊»

پی‌نوشت:
◊ هنر شفاف اندیشیدن نوشته‌ رولف دوبلی

گاهی توی زندگیم به آدم‌هایی بر می‌خورم که کلی زمان گذاشتن مثلا دکتر شدن، یا زمان و زحمت زیادی کشیدن برنامه‌نویس شدن و …، خیلی هم بهش افتخار می‌کنند، چون زحمت زیادی براش کشیدن، در کنارش هم راضی نیستن و حاضر نیستن چیزی که با این زحمت به دست آوردن را کنار بزارن و کار دیگه‌ای شروع کنند، به خصوص کارهایی که شاید به دست آوردن‌شون اونقدر‌ها هم تلاش و زحمت نیاز نداشته باشه و اثرش در زندگی‌شون خیلی بیشتر باشه، من خودم به شخصه بعضی از کارهایی که بهشون افتخار هم می‌کنم به کسی توصیه نمی‌کنم انجامش بدن، چون به نظرم نمی‌صرفه، باید تلاش کنیم اسیر توجیه تلاش نشیم.

من به شخصه آدمی هستم که حوصله‌ی شنیدن اطلاعات اضافی راجع به هیچ موضوعی را ندارم، به خصوص اگر به موضوعی مرتبط باشه که بخواهم درباره‌ی آن تصمیمی هم بگیرم، البته هیچ ارتباطی با مشورت گرفتن نداره، برای مثال وارد یک رستورانی شدم، از قبل پرسیدم کجا باید برم و بهترین غذای اونجا که دوست دارم چی هست، بعد پیشخدمت میاد سر میز و شروع میکنه به داستان تعریف کردن، اینقدر اطلاعات درباره‌ی غذاهای مختلف میده که آدم یادش میره برای چی اومده اونجا، آخرین بار هم چند روز پیش شیراز برای من اتفاق افتاد، اینقدر عصبانی شدم آخرش که تصمیم گرفتم از رستوران برم بیرون، یا درباره انتخاب رشته‌ی دانشگاه، تصمیماتی که در شرکت می‌گیرم و …، کلا با هر اطلاعاتی که سرعت تصمیم‌گیری من را کم کنه مشکل دارم.

سال اول راهنمایی دو تا همکلاسی داشتم به نام‌های محمد و فرهاد که از شاگردان ممتاز مدرسه بودن، سه‌تایی خیلی دوست شده بودیم و خوش میگذشت تا اینکه امتحانات ثلث اول به پایان رسید و مدیر مدرسه تصمیم گرفت ما سه نفر را از هم جدا کنه، من موندم اول الف، محمد رفت اول ب و فرهاد هم اول ج، یکی از دلایلی که مدیر تصمیم گرفته بودید چنین کاری را انجام بده این بود که بعد از امتحانات ثلث اول میانگین نمرات کلاس اول الف از دو کلاس دیگه بیشتر شده بود، با یک جا‌به‌جایی ساده میانگین نمرات دو کلاس دیگر را بالا آورد و تا حدی نزدیک به هم شدن، اون زمان خیلی از دستش ناراحت شده بودیم ولی امروز که از دور نگاه می‌کنم، فلسفه‌ی جالبی داشت کارش، بدون اینکه دانش‌آموز دیگه‌ای به مدرسه اضافه بشه و معدل کل مدرسه تغییری کنه، میانگین نمرات کلاس‌ها نزدیک هم شد و فکر می‌کنم جلوی اعتراض خانواده‌ی بچه‌هایی که در دو کلاس دیگه بودن را گرفته بود.

خیلی وقت‌ها که مجبور میشم در بعضی از جلسات شرکت کنم به تمام معنی کلمه حوصلم سر میره، یک سری آدم مشغول حرف زدن پیرامون مسائلی هستند که هیچ ربطی به جلسه نداره و ما مجبوریم گاهی با لبخندی تلخ و ملیح اونها رو همراهی کنیم، جدا چه کاریه وقتی حرفی برای گفتن نداریم حرف بزنیم، گاهی نوشتن چند خط هم برای رسوندن منظورمون به مخاطب کافیه ولی از اونجایی که باید ما در بلاگ‌مون مطالب علمی و سرشار از علم و دانش بنویسم، باید پرش کنیم از چرت و پرت و کلمات قلبمه و سلمبه تا دانش خودمون رو به رخ کسانی بکشونیم که فکر می‌کنند از ما کمتر می‌دونند، چند وقت پیش مطلبی از یکی از دوستان می‌خوندم درباره اینکه چطور کتاب‌خوان شویم، یک پاراگراف درباره‌ی این نوشته بود که چطوری در دستشویی کتاب بخونیم! من موندم واقعا چه لزومی داره آدم در دستشویی کتاب بخونه! اصلا مگه قراره چقدر اونجا بمونیم که فرصت کنیم کتاب هم بخونیم، سوال جذاب‌ترش برای من این بود که اونجا برای کار خاصی مراجعه می‌کنیم، چطوری چند تا کار را میرسیم با هم انجام بدیم، بگذریم، به نظرم می‌تونست بنویسه برای کتاب‌خون شدن کافیه یک کتاب از قفسه‌ی کتابت برداری و شروع کنی به خوندنش و تا تمام نشده نزارش روی زمین یا از خودت دورش نکن، به نظرم همین قدر ساده است، «سادگی در قله‌ی یک سفر طولانی و رنج‌آور است، نه در نقطه‌ی آغازش◊»، در کل اگر چیزی برای گفتن نداری، چیزی نگو.

پی‌نوشت:
◊ هنر شفاف اندیشیدن نوشته‌ رولف دوبلی