آقای اسمیت به واشینگتن می‌رود

از جمله فیلم‌های قدیمی و خیلی دوست‌داشتنی بود که تا حالا دیدم. نشون دادن ذات اصلی سیاست و سیاستمدارها، کاری که در اصل رسانه‌ها با مردم می‌کنند و در پشت پرده چه اتفاقات کثیفی که در حال رخدادن نیست، سیاستمدارانی که حکم عروسک خیمه‌شب‌بازی دارند تا کسانی که باید تصمیم بگیرند، مجلسی که اصلا مردم مهم نیستند، چون توسط آدم‌های قدرتمند جهت تامین منافع خودشون اداره میشه نه در جهت منافع ملی و مردم. اینکه یک آدم صادق و مستقل چقدر می‌تونه برای سیستم مفید باشه و البته برای صاحبان قدرت و ثروت چقدر می‌تونه ضرر داشته باشه، من بیشتر عاشق طرحش شدم که به کنگره ارائه داد، روی مردم حساب کرد برای ساختن کشور و واقعا چنین چیزی ممکنه به شرط اینکه دولت وجود نداشته باشه، چون اگر باشه قطعا ممانعت می‌کنه به خاطر صاحبان قدرت و چقدر این سیاست کثیفه، به نظرم خدا باید یک طبقه‌ی اختصاصی برای کلیه‌ی سیاستمداران در جهنم درست کنه.

IMDb