جاده‌ای به سوی تباهی
چند روز پیش یک سری توییت دیدم که نوشته بودن از نظرشون بهترین پدر سینما کیه، یکی این فیلم رو معرفی کرده بود، منم به خاطر تام هنکس دیدمش، نمی‌دونم چرا اینقدر ازش خوشم میاد. احتمالا از نزدیک اینقدر شاید برام جذاب نباشه، من فهمیدم خیلی از آدم‌ها رو بهتره از دور دوست داشته باشم. بعد از دیدم این فیلم خیلی به زندگی خودم فکر کردم، چقدر در زندگیم مجبور شدم کارهایی رو بکنم که دوست نداشتم ولی مجبور بودم به خاطر شرایط زندگی و محیطی که در اون قرار داشتم انجام بدم و چقدر زندگیم رو تا امروز تحت تاثیر خودش قرار داده. گذشته خیلی مهمه، محیطی که توش بزرگ می‌شیم خیلی مهمه، کلا لعنتی این زندگی خیلی چیزهاش درس ما نیست، حتی اونایی که به جایی از دیدگاه خودشون میرسند هم در اصل دست خودشون نبوده و حتی خیلی‌هاشون تلاش و پشتکاری هم نداشتن، صرفا اون موقعیت جلوشون قرار گرفته و اونا هم گفتن یس، بگذریم، این فیلم رو دوست داشتم.