لیدی برد
فیلم جالبی بود. با بعضی از قسمت‌هاش همزاد پندازی می‌کردم، انگار بخشی از زندگی خودم بود. دیدن این فیلم به عنوان پدر و مادر هم برای من جذاب بود. اینکه خودم رو تصور کنم وقتی لیلی بزرگ شده چطوری قراره باهاش رفتار کنم، چطوری کمکش کنم چالش‌های ذهنیش رو حل کنه، چطوری با خودش کنار بیاد، چطوری خودش رو کشف کنه، چطوری بهش فرصت بدم خودش رو پیدا کنه و اینکه به خودش افتخار کنه. چطوری تلاش کنه بهترین نسخه‌ی خودش رو بسازه. زندگی فرآیند واقعا پیچیده‌ای داره، به خصوص برای ما که نمی‌دونیم فردا صبح که هیچ نیم ساعت بعدمون چطوری خواهد گذشت. من این فیلم رو دوست داشتم ولی نه اونقدر برای من در حد امتیاز ۵ بود نه ۷، ولی داستان رو دوست داشتم.