پاتر پانچالی
خیلی فیلم دردناک و جذابی بود. خیلی سعی کردم نبینم یا دیرتر ببینمش چون مشخص بود ازش که فیلم دردناکیه. چیزی که از این فیلم در زندگی شخصیم جالب بود، این بود که گاهی پافشاری روی کاری ممکنه آدم رو به نابودی بکشونه، یعنی همیشه هم پافشاری و تلاش و پشتکار روی یک کار خیلی چیز خوبی نیست. گاهی باید ایستاد، برگشت و به عقب نگاه کرد و دید چه مسیری رو چگونه اومدیم، آیا در مسیر درستی در حال حرکت هستیم؟ این که خودمون فکر کنیم مسیر درستی را داریم میریم کافی نیست به نظرم. گاهی نیاز به اصلاح مسیر داریم، گاهی باید اولین دوربرگردون برگردیم و از اول شروع کنیم، گاهی باید بزنیم کنار و کمی بایستیم تا با انرژی بیشتری حرکت کنیم، خلاصه پافشاری کورکورانه روی یک چیز الزاما چیز خوبی نیست.