آشوب
بالاخره یه فیلم از کوروساوا دیدم، فیلم عجیبی بود، دقیقا تو سبک فیلم‌های کیارستمی ولی نسخه‌ی ژاپنیش، اینقدر مفاهیم عجیب رو در هم آمیخته بود، مدام باید دقت می‌کردی الان کی به کی چی گفت، فیلم جالبی بود، دوستش داشتم، البته نه اونقدر که بخوام یک بار دیگه ببینمش، من خودم همیشه در زندگی از آدم‌های رک بیشتر خوشم میومده تا کسایی که ازم بی‌خودی تعریف می‌کنند، به نظرم اونا خیلی قابل اعتمادتر هستن، حتی وقتی میگن دوستت ندارم برای من ارزشمندتر از دوستت دارم‌های بقیه است. چون دلیلی داره. در کل اینکه میگن ظلم پابرجا نمی‌مونه به نظرم جمله‌ی درستی نیست، ظلم پابرجا نمی‌مونه ولی موندگاره، فقط یا نوعش عوض میشه یا ظالمش، وگرنه تا دنیا دنیاست، ظلم سر جای خودش باقیه به نظرم، البته مبارزه با ظلم هم سر جاش باقیه.