نمی‌دونم چرا اکثر فیلم‌هایی که درباره‌ی جنگ‌جهانی دوم ساخته شده جزء بهترین فیلم‌های تاریخ سینما شده، خیلی این فیلم رو دوست داشتم، موضوع کتاب پیرامون قضاوت یک قاضی آمریکایی درباره‌ی قاضی‌های آلمانی بود. شخصیت آدم‌های فیلم، بینش و طرز فکرشون خیلی برام جالب بود. آدم‌هایی
با دیدن این فیلم عاشق فیلم‌های جنگ جهانی شدم، به نظر من خیلی عالی بود. در این فیلم هر چیزی رو میشد دید، از دوستی و رفاقت و میهن‌پرستی، تا مدیریت و رهبری و کارتیمی و حتی خودشناسی و توسعه‌ی فردی، از وقتی فهمیدم ماجرای
همیشه فیلم‌های وسترن رو دوست داشتم، این فیلم هم واقعا عالی و فوق‌العاده بود، چطوری دوست داشتن می‌تونه باعث بشه آدم تغییر کنه، چطوری میشه آدمی که هر جنایتی در زندگیش کرده به یک آدم فوق‌العاده تبدیل بشه. از تغییر که بگذریم باید برسیم سر
خیلی فیلم جالبی بود، واقعا بخشی از زندگی منم شبیه همین فیلم بود، البته نه با این غلظت، خیلی پیش اومده توی زندگیم دست یکی رو گرفتم، کسی که اصلا داشت در یک مسیر متفاوت و حتی از نظر من داغونی حرکت می‌کرد، به سمت
فیلم کمدی دوست‌داشتنی بود، واقعا آدم حسرت می‌خوره حدود صدسال پیش اگر می‌خواستن فیلم طنز بسازنن، روی محتواش کلی کار می‌کردن، الان فیلم‌های طنز خلاصه میشه در لودگی خالص، بی‌تربینی خالص و
فیلم‌های مرتبط با جنگ جهانی رو دوست دارم، ولی به نظرم این فیلم خیلی متفاوت از بقیه بود، لحظات پایانی زندگی یک دیکتاتور رو به تصویر کشیده بود. باور کردن این موضوع واقعا سخته که در جریان جنگ جهانی دوم بیش از پنجاه میلیون نفر
چند وقت پیش مهدی بهم پیشنهاد داد این سریال رو ببینم، ولی گفتم من حوصله‌ی سریال دیدن ندارم، تا اینکه به خاطر کرونا هیچ کاری نمی‌تونستم بکنم، داشتم توی فیلیمو می‌گشتم که به این فیلم خوردم و دیدم گویا دوبله هم شده، اولین قسمت رو
خیلی فیلم عجیبی بود، موندم چطوری جزء ۲۵۰فیلم برتر IMDb قرار گرفته، شاید هم من درست نفهمیدم، در این که فیلم کمدی بود شکی نیست، ولی اصلا نفهمیدم چی شد. [eltdf_button size="medium" type="" text="IMDb" custom_class="" icon_pack="font_awesome" fa_icon="" link="https://www.imdb.com/title/tt0071853/" target="_blank" color="" hover_color="" background_color="#000000" hover_background_color="" border_color="#000000" hover_border_color="" font_size=""
بالاخره یه فیلم از کوروساوا دیدم، فیلم عجیبی بود، دقیقا تو سبک فیلم‌های کیارستمی ولی نسخه‌ی ژاپنیش، اینقدر مفاهیم عجیب رو در هم آمیخته بود، مدام باید دقت می‌کردی الان کی به کی چی گفت، فیلم جالبی بود، دوستش داشتم، البته نه اونقدر که بخوام
اسم این فیلم رو زیاد شنیده بودم ولی هیچ وقت ندیده بودمش، فیلم قشنگ و خوش ساختی بود، دوست داشتم، می‌دونید ما خیلی وقت‌ها آدم‌هایی رو در زندگی دوست داریم ولی اونقدر خودمون رو درگیر کار کردیم که یادمون میره اصلا کسی هم در زندگی‌مون