در ۲۸ فوریه سال ۱۹۵۵ خبری مبنی بر مفقود شدن هشت عضو از کارکنان کشتی ناوشکن « کالداس » متعلق به نیروی دریایی کلمبیا که بر اثر طوفان در دریای کارائیب غرق شده بودند منتشر شد.
این ناو از شهر « موبیل » آمریکا یعنی جائیکه برای تعمیر توقف کرده بود، به طرف بندر کلمبیایی « کارتاخنا » حرکت می کرد. بدون تاخیر، دو ساعت پس از تراژدی به آن جا رسید. جست وجوی افراد غرق شده بلافاصله با هماهنگی نیروهای امریکایی مستقر در کانال پاناما که علاوه بر کنترل نظامی، کارهای خیریه ی دیگری را در جنوب کارائیب انجام می دادند، آغاز گردید.
جست وجو پس از چهار روز متوقف گشت ومرگ دریانوردانِ مفقود به صورت رسمی اعلام گردید. با این وجود پس از یک هفته، یکی از آنان در حال مرگ در یک ساحل دور افتاده شمال کلمبیا دیده شد. او ده روز در یک قایق نجات بدون خوردن آب و غذا در دریا سرگردان بود. اسم او « لوئیس آلخاندرو بلاسکو » بود. این کتاب بازنویسی مطبوعاتی از ماجرایی است که او برای من تعریف کرد و به همان صورت یک ماه بعد از فاجعه، داستان به وسیله روزنامه « اِل اسپکتادور دِ بوگاتا » منتشر شد.