«مردم از تجربه‌هام تو این دَه سال می‌پرسن و من داستان‌هام رو براشون تعریف می‌کنم. خیلی از این داستان‌ها درباره‌ی اشتباه‌هاییه که تو این مدت مرتکب شدم و بعضی‌هاشون برام خیلی گرون تموم شدن.

وقتی مردم درباره‌ی شغل و زندگی‌شون ازم مشاوره می‌خوان، من روشِ خودم رو برای حلِ اون مشکلات توضیح میدم. خُب، روشِ من فقط یکی از روش‌های ممکنه و حتی خودم می‌تونم درباره‌ی اینکه چرا این روش‌ها میتونن اشتباه باشن، باهاتون بحث کنم.

هیچ‌وقت نخواستم که بقیه شبیهِ من باشن. من آدم عجیب‌وغریبی‌ام و ممکنه چیزی که به‌دردِ من می‌خوره، به‌کار بقیه نیاد. حالا چرا شما دارین این کتاب رو می‌خونید؟ چون خیلی‌ها فکر می‌کردن داستانها و تجربه‌های من توی این ده سال، ارزشِ شنیدن رو داره.»

چند وقت پیش در توییتر یکی گفته بود ایده‌ی خیلی خوبی به ذهنم رسیده، به نظرتون چطوری باید شروع کنم و بیزینس‌پلن بنویسم و از این جور صحبت‌ها، هر کسی یک چیزی می‌گفت، منم بهش ریپلای دادم و گفتم هیچی لازم نداری، فقط انجامش بده، بعد یکی اومد زیرش نوشت، «همین شما منتورهای پلاستیکی هستید که مشاوره‌های اشتباه می‌دید به مردم»، حالا من هیچ وقت توی زندگیم چنین ادعایی نداشتم که منتور چیزی هستم ولی برای خودم جالب بود، تصمیم گرفت از اون روز به بعد منتور پلاستیکی باشم، اگر روزی اون بنده‌ی خدا به بلاگ من و این پست رسید، حتما کتاب درک‌سیورز رو بهش پیشنهاد میدم بخونه، حتی حاضرم براش هدیه بفرستم، دقیقا درک‌سیورز هم میگه من بدون هیچ طرح کسب‌و‌کاری شروع کردم، راستش من هر چی زندگی‌نامه هم که در زندگیم خوندم، هیچ کدوم برنامه‌ی مشخصی برای کسب‌و‌کارشون نداشتن و فقط شروع کرده بودن، البته در قدم‌های بعدی برای رشد و توسعه لازمه ولی برای شروع به نظرم باید فقط شروع کرد، همینقدر ساده است.