اولین کارگردان ایرانی که خیلی دوستش داشتم عباس کیارستمی بود، بعد امیرنادری بود، بعد هم فکر کنم بهرام بیضایی و

من محمدرضا شعبانعلی رو از بلاگ خودش و سایت متمم می‌شناختم. خیلی سال میشه که بلاگ نمی‌خونم، بین اپیزودهای «اکنون» داشتم می‌چرخیدم که رسیدم به این اپیزود، با خودم گفتم جالب میشه بعد از سال‌ها یک چیزی از آقای شعبانعلی گوش بدم. تجربه‌ی خیلی جذابی

یکی از دندان‌های لیلی آپسه کرده بود، بدجوری هم خراب شده بود، پیش چند تا دکتر رفتیم، یکی از راه‌ها درست کردن دندون بود که به نظرم چون شیری بود خیلی اهمیت نداشت، به خصوص که اوضاع دندونش اصلا خوب نبود، راه دیگه کشیدن دندون

امروز لیلی برای اولین بار رفت مدرسه. چقدر این سال‌ها زود گذشت. وقتی توی خونه داشت لباس‌های مدرسه‌اش رو می‌پوشید، خیلی ذوقش رو می‌کردم. به نظرم لیلی این یکی دو ماه گذشته خیلی بزرگ شد. رفتارهاش و حتی حرف زدنش عوض شد. خلاصه امروز صبح