قبلا یک اخلاق خیلی بدی داشتم که خیلی سعی کردم بهترش کنم، البته هنوز هم خیلی جای کار داره به نظرم، وقتی کسی را می‌دیدم یا در جلسه‌ای در مورد موضوع خاصی صحبت می‌کردیم که من اطلاعات خوبی در اون حوزه داشتم، نظرات اشتباه دیگران خیلی آزارم می‌داد، به حدی که باعث میشد خیلی سریع در مقابل‌شون موضع بگیرم، حتی اگر در آدمی ویژگی خاصی می‌دیدم که از نظر من اشتباه بود، خیلی صریح و رک بهش می‌گفتم، به نظرم حتی اگر قرار هست نقاط ضعف دیگران را بهشون بگیم، باید مقدمات و شرایط خاصی فراهم کنیم، جدیدا خیلی تلاش می‌کنم به خصوص در دیدارهای اول، نقاط قوت دیگران را پیدا کنم، تمرکز کنم روی اشتراکات و بینش‌های جذاب‌شون، این طوری هم ارتباط بهتری ایجاد می‌شود، هم دو طرف خوشحال‌تر خواهند بود.

همیشه فکر می‌کردم رک بودن خیلی ویژگی جذابی هست، بیش‌تر شبیه ویژگی‌های بچه‌هاست، مثلا وقتی یکی را می‌بینند که شاید حس خوبی بهش ندارند، خیلی راحت و بدون فکر بهش میگن کله کدو، شاید طرف مقابل ناراحت نشه چون بچه هستند ولی بدون شک احساس خوبی هم تجربه نمی‌کند، آدم‌های رک همیشه فکر می‌کنند هر چیزی که می‌گویند از سمت دیگران به صورت پیش‌فرض پذیرفته شده است، در حالیکه میشه قبلش یکم فکر کرد، حرفی که داریم می‌زنیم هر چند درست، چه تاثیری روی مخاطب ما دارد، اگر تمایل داریم دوستانه، قابل‌اعتماد و مهربان دیده بشیم، به نظرم باید یکم روی رک بودنمون بیش‌تر فکر کنیم، هر چند شاید از نظر خیلی از آدم‌ها ویژگی جذابی به نظر بیاد.

به نظرم این روزها یکم تعریف مؤدب بودن تغییر کرده، من از وقتی یادم میاد تصمیم دارم یک سری تغییرات در خودم ایجاد کنم که آدم مؤدب‌‌تری باشم، ولی این‌ روزها می‌بینم چیزی که الان هستم بیش‌تر مورد استقبال قرار می‌گیره تا چیزی که دوست داشتم بشم، یکم ذهنم رو این مورد مشغول به خودش کرده بود و در آخر به این نتیجه رسیدم که واقعا باید تغییرات اساسی در رفتارهام ایجاد کنم، به خصوص اونهایی که خودم فکر می‌کنم مؤدبانه ممکنه نباشه ولی از نظر دیگران خوب هست، همیشه دیگران ملاک درستی و غلطی چیزی نیستند، نباید اجازه بدیم، محیط و آدم‌ها ارزش‌ها و تعاریف‌مون رو از بعضی از چیزهای اخلاقی تغییر بدهند وگرنه بعد از مدتی، شاهد کسی هستیم که ذره‌ای شباهت به خودی که می‌خواستیم بشیم، نداره.

خیلی وقت‌ها پیش میاد که یکی با حرف‌هاش، تیکه انداختن‌هاش و … باعث بشه ناراحت و حتی عصبی بشم، من به شخصه زیادی آدم رکی هستم، قبلا خیلی سریع واکنش نشون می‌دادم، اما وقتی به خودم نگاه می‌کنم، می‌بینم من هم گاهی همین کار را انجام میدم، بهتر که بهش نگاه می‌کنم، می‌بینم وجود یک مشکل در من باعث میشه چنین رفتارهای اشتباهی گاهی انجام بدم، جدیدا دارم تلاش می‌کنم، بیشتر صبوری کنم، فکر کنم به اینکه شاید واقعا مشکلی وجود داره، حتی گاهی سعی می‌کنم کمکش کنم، بعد از مدتی مشخص میشه این رفتارها به خاطر وجود مشکلی بوده یا واقعا طرف مریض بوده و قصد داشته باعث آزار ما بشه، احساس می‌کنم خیلی خونسرد شدم، حتی اگر یکی بدون مقدمه بهم بگه تو هیچی نمی‌فهمی، سعی می‌کنم قبل از هر چیز یک تبسم قشنگی بکنم و خیلی خونسرد بگم، بله، من هیچی نمی‌دونم و نمی فهمم، در بیشتر مواقع طرف مقابل نمی‌دونه بعدش چی باید بگه.

در حالت عادی هر روز به خودم می‌گم هیچ وقت نمی‌بخشمش، فرق هست بین عمدی بودن یا غیرعمدی بودن یک اتفاق، اون عمدا رفت، نه اینکه می‌خواست بره تا من زمین بخورم! نه این طوری هم نبود دیگه، رفت تا خودش رو یک چند صد پله‌ای بکشه بالا، ولی باعث شد من یک سال زندگیم رو کلا از دست بدم، چند سال بعدش هم زیاد جذاب سپری نکنم، هر چند طی تمام این سال‌ها که گذشت، بهتر از قبل بودم، این فکری هست که در حالت عادی می‌کنم، ولی وقتی با خودم خلوت می‌کنم، میگم اینقدرها هم بد نشد، اینقدر‌ها هم قضیه عمدی به نظر نمیرسه، شاید صرفا خسته شده بود، گاهی اینقدر میرم جلو که میرسم به جاییکه خودم علتش بودم، بعد میگم علت که مهم نیست، باز چنین حقی نداشت، همه چیز بستگی داره به این که امروز حالم چطوری باشه، ولی چیزی که می‌دونم این هست که باید بخشید و رفت، به خصوص کسانی که انتظارش را نداشتیم باهامون چنین رفتاری کنند، کسانی که اذیتمان کردند.

چند سال پیش دوستی داشتم که مدام بهم می‌گفت تو نقاط قوت زیادی داری، شروع می‌کرد یکی‌یکی برام می‌شمرد و در آخر می‌گفت ولی حیف تو نیست این نقاط ضعف را داری و باز شروع می‌کرد یکی‌یکی می‌شمرد، خودم با بعضی از نقاط ضعفی که می‌گفت هیچ مشکلی نداشتم ولی از بین اونا یک چندتایی هم بود که قبول داشتم، مدت‌ها گذشت، تصمیم گرفتم خودم را تغییر بدم و نقاط ضعفم را به نقاط قوت تبدیل کنم، بعد از مدتی که تلاش کردم، اومد بهم گفت خیلی فکر کردم به نظرم اگر تو در این حد تغییر کنی، دیگه ابوالفضل نیستی، اون روز جالب اومد برام تا اینکه امروز در کتاب «درباره‌ی خوب بودن» نوشته‌ی آلن دو باتن، به بخشی در باب همین موضوع رسیدم، خیلی برام جالب بود. هر انسانی اگر یک ویژگی مثبت یا قوتی داره در کنارش یک ویژگی منفی و نقطه ضعف هم داره، انسانی که تماما نقطه قوت باشه وجود نداره! اکثر آدم‌ها به خاطر نقاط قوت و مثبت ما علاقه‌مند به ایجاد ارتباط با ما می‌شوند و بعد به خاطر نقاط ضعف و منفی که در ما می‌بینند، رفتن را انتخاب می‌کنند، درحالیکه ما از ابتدا برآیند همین نقاط قوت و ضعف بودیم، آدم‌ها غافل از اینکه انسان کاملی وجود نداره می روند تا انسان کاملی پیدا کنند!