وقتی برمی‌گردم به گذشته نگاه می‌کنم، می‌بینم کلی آدم هست که روزی با من آشنا شدن و بهم گفتن چقدر شما را دوست دارم و من هم با خودم گفتم چه جالب، بزار حالا که اون یک قدم برداشته منم دوازده قدم براش بردارم و این داستان اونقدر ادامه پیدا کرده تا جایی که از ظن خودشون دیگه من تمام شدم و دیگه نمی‌تونم قدمی براشون بردارم و احساس کردن حالا نوبت اوناست که قدم بردارن، آخر سر هم با گفتن یک جمله‌ی طلایی «تا کی باید به خودم و موفقیت‌هام فکر نکنم» خداحافظی کردن و رفتن، تو ذهنشون هم اینه که ما از اولش اینقدر فوق‌العاده بودیم، راستش اوایل ناراحت بودم ولی این روزها با دانش به این موضوع باز هم این کار و تکرار می‌کنم، من به شدت در حال یادگیری هستم، ولی اونا به شدت درحال زندگی کردن در رویاهای دیگران و تجربه کردن رابطه‌های بدون دوست‌داشتن هستن.

چند وقت پیش در یک مذاکره‌ی کاری، قرار بود قیمتی برای انجام پروژه‌ای پیشنهاد بدم، قبل از جلسه تمام هزینه‌ها و سودی که مورد نظرم بود از انجام پروژه به دست بیاریم را محاسبه کرده بودم، جلسه با این سوال شروع شد که قیمت پیشنهادی شما برای انجام این پروژه چقدر هست؟ یک لحظه با خودم گفتم شاید بهتر باشه قبل از اینکه قیمت پیشنهادی خودم را بگم چند تا سوال بپرسم، چند دقیقه‌ای شروع کردم به حرف زدن درباره‌ی پروژه‌ای که قرار بود انجام بشه و ازشون پرسیدم آیا تا به حال پروژه‌ی مشابهی در مجموعه‌شون انجام دادن؟ وقتی در پاسخ شنیدم بله، تصمیم گرفتم باز به حرف زدن خودم ادامه بدم، بهشون گفتم مشکلاتش چی بود، اونا درباره‌ی مشکلاتی که براشون پیش اومده بود صحبت کردند، ازشون پرسیدم برای اون کار چقدر هزینه کردن! عددی که گفتن باعث تعجب من شد، چون حداقل پنج برابر عددی بود که من با سود محاسبه کرده بودم، از اونجا قیمتی که برای پروژه‌ی قبلی داده بودن، شد مرجع قیمت‌گذاری، چون بدون شک دیگه نمی‌تونستند برای انجام یک کار بهتر هزینه‌ی کمتری بپردازن، در نهایت قیمت نهایی خیلی جالب دراومد، چیزی که انتظارش را نداشتم.

«این جوک به خوبی این پدیده را توضیح می‌دهد: یک ریاضیدان به خاطر احتمال حمله‌های تروریستی از پرواز می‌ترسید. به همین دلیل، در هر پرواز یک بمب در چمدان خودش می‌گذارد. او استدلال می‌کند «احتمال وجود یک بمب در هواپیما بسیار کم است. اما احتمال وجود دو بمب در هواپیما عملا صفر است.◊»

پی‌نوشت:
◊ هنر شفاف اندیشیدن نوشته‌ رولف دوبلی

«وقتی درباره‌ی اهداف زندگی شغلی از آن‌ها سوال می‌کنم، بیشترشان با عبارات کلی جواب می‌دهند. آن‌ها خود را در هیئت رییسه‌ی شرکت‌های جهانی تصور می کنند. سال‌ها پیش من و دیگر همدوره‌هایم نیز همین جواب را می‌دادیم. فکر کردم لازم است یک درس مختصر درباره‌ی نرخ پایه بدهم، (با یک مدرک از این دانشگاه، احتمال این که شما به هیئت مدیره‌ی یک شرکت در بین پانصد شرکت برتر راه پیدا کنید کمتر از ۰.۱ درصد است.)، فارغ از اینکه چقدر باهوش و جاه طلب باشید.◊»

پی‌نوشت:
◊ هنر شفاف اندیشیدن نوشته‌ رولف دوبلی

یکی از کاربردهای خطای کمبود در بازاریابی و تبلیغات هست، سال پیش تصمیم داشتم یک دوره‌ی آموزشی بلندمدت برگزار کنم، از بین هزار و دویست مخاطب، شصت نفر را انتخاب کردم و دوره را براشون معرفی کردم، در آخر بهشون گفتم ما دوازده نفر نیاز داریم که شش نفر را انتخاب کردیم، هر کس دوست داره جزء این دوازده نفر باشه، تا چند روز آینده باید ثبت نام کنه و بعد از مصاحبه نتایج را اعلام می‌کنیم، ظرف دو روز بیش‌تر از ظرفیت دوره مخاطب داشتیم، برای همین برای برگزاری بهتر دوره از بین ثبت‌نام کنندگان، بهترین‌ها را انتخاب کردیم، باید به این نکته هم توجه کنیم که بدون شک خودمون هم بارها و بارها دچار این خطا در انتخاب‌هامون شدیم.

این اواخر اتفاق جالبی برای من افتاده بود، به شدت علاقه‌مند به انجام پروژه‌ای بودم که همیشه دوست داشتم انجامش بدم ولی شرایط‌اش پیش نمی‌آمد، چند فرصت هم پیش رو داشتم، یکی اینکه طرح را واگذار می‌کردم و پول بسیار خوبی می‌گرفتم و بعد هم می‌رفتم دنبال زندگیم، شاید عدد پول اونقدر جذاب بود که می‌تونستم تا مدت‌ها هیچ کاری انجام ندم و از زندگی لذت ببرم، فرصت بعدی این بود که خودم دست به کار می‌شدم و خودم را وارد چالشی می‌کردم که بیرون اومدن ازش کار ساده‌ای نبود، احتمالا مدت‌ زیادی مجبور بودم به سختی زندگی کنم، مجبور بودم از لذت‌های زیادی چشم‌پوشی کنم، کلا شرایط اصلا ایده‌آل نبود، بدون شک بر اساس احساساتم باید فرصت اول را انتخاب می‌کردم، ولی اگر منطقی به فرصت‌ها نگاه می‌کردم و بررسی بیشتری می‌کردم، فرصت دوم به مراتب انتخاب هوشمندانه‌‌تری بود. من همیشه عاشق مسیر‌هایی هستم که بتونم چیزهای جدیدی کشف کنم و یاد بگیرم، اصولا عدد‌ها خیلی در تصمیمات من نقشی ندارند.

خیلی سال پیش روحیه‌ی بسیار جنگجویی داشتم، وارد هر جلسه‌ای که می‌شدم، اگر احساس می‌کردم حرف‌هایی که زده میشه درست نیست یا مخالف دانسته‌های من هست، شدیدا واکنش نشون می‌دادم، هیچ وقت هم برای من مهم نبود چه اشخاص مهمی در جلسه حضور دارند، خیلی راحت حرفم رو می‌زدم و بلند می‌شدم و می‌رفتم، چند سالی میشه دیگه این اخلاقم رو کنار گذاشتم، چند تا کار ساده به جای جنگیدن انجام میدم، یکی اینکه قبل از هر جلسه بررسی می‌کنم چه کسی من را دعوت کرده و اصلا موضوع جلسه چه چیزی هست! اگر از طرف مقابل و جمعی که دعوت شدند خوشم نیاد و نشناسم، اصولا مجبور نباشم شرکت نمی‌کنم، اگر مجبور باشم و در جلسه احساس کنم حرف‌های درستی زده نمی‌شود و اصولا کسی اونجا نیومده تا حرف درست را بشنوه، اگر آدم‌های حاضر در جلسه برام اهمیت نداشته باشند، همراهی می‌کنم، می‌خندم، تایید می‌کنم و می‌روم دنبال زندگی خودم و دیگه هم در چنین جلسه‌ای شرکت نمی‌کنم، تعداد کمی جلسه هست که من باید شرکت کنم و تک‌تک‌ آدم‌های جلسه برای من مهم هستند و اگر احساس کنم نتیجه جلسه هم مهم و تاثیر گذار هست، همچنان به شدت می‌جنگم و حرفم را می‌زنم، صرف نظر از اینکه بقیه خوششون بیاد یا نه، این طوری خیلی احساس بهتری هم دارم. ادامه مطلب »

من همیشه گفتم خیلی به سرنوشت اعتقادی ندارم، چون دوست ندارم این احساس بهم دست بده که زندگیم دست خودم نیست ولی این طوری هم نیست که بگم به قضا و قدر هم اعتقادی ندارم، چند وقت پیش دوستی به دیدنم اومده بود و یادم نیست برای چی این مثال رو زد ولی خیلی الان به این بحث مربوط هست، می‌گفت، «آبادانی‌ها یک امامزاده دارند به نام «سد عباس» که خیلی دوستش دارند؛ خانواده برایم تعریف می‌کردند که حدود ۴٠-۴۵ سال پیش برای یکی از پیرهای فامیل تعریف می‌کرده‌اند که فلان قشر خدا، پیغمبر و امامان را قبول ندارند. خدابیامرز ضمن تعجب گفته بوده: سد عباس رو که دیگه قبول دارن!؟» حالا شده شبیه واکنش من نسبت به این مسئله. ادامه مطلب »