امروز داشتم یکم درباره کمالگرایی و بدبختی‌هایی که باعث میشه می‌خوندم. واقعا نمی‌دونم چرا من اینقدر آدم کمالگرایی هستم، البته به نظرم در بعضی قسمت‌ها خیلی خوب باهاش مبارزه کردم ولی در بعضی قسمت‌ها موفق عمل نکردم، به خصوص در راه‌اندازی کسب‌و‌کار جدید، قبلا خیلی

من برای نوشتن این پست باید قبلش توضیح بدم چه کار می‌کنم، ولی چون اون موضوع خودش جذاب هست و باید اختصاصی بهش پرداخته بشه، فعلا ازش صرف نظر می‌کنم. در این چالش تصمیم دارم با تمرکز بیشتری کار کنم، برای همین شروع کردم به

خیلی وقت بود زندگیم دچار روزمرگی شدیدی شده بود، اصلا حال و حوصله کاری رو نداشتم، میشه گفت امسال کلا کار خاصی نکردم، امیدم به تابستون بود که اونم شش هفته‌اش گذشت و من کار عجیبی نکردم. برای همین نشستم حساب کردم دیدم تا آخر

من آدمی هستم که خونه نمی‌تونم کار کنم، البته منظورم از خونه تنهایی نیست، اگر تنها باشم هر جایی می‌تونم کار کنم، منظورم اینه باید فضای اختصاصی داشته باشم، بتونم تمرکز کنم، درگیر اینکه امروز کجا کار کنم رو نباید داشته باشم. از اونجایی که

امروز مامانم به خاطر خواهرزاده‌ام اومدن تهران، منم باید می‌رفتم سر کار، وسط کار با خودم گفتم بلند بشم برم خونه و با مامانم برم بیرون شام بخورم، با وجودیکه همین چند روز پیش هم رو دیده بودیم. وقتی رسیدم خونه، پیشنهاد دادم بریم همبرگر

امروز با خبر شدیم رئیس حال خوبی نداره و راهی بیمارستان شده، البته من از دو روز قبل می‌دونستم و پیگیر حالش بودم. اوایل احساس کردم خب فردا برمی‌گرده، ولی گویا هر روز حالش بدتر از دیروز شد. بعضی از آدم‌ها دوست‌داشتنی هستن، نمیشه ساده

من خیلی آدمی نیستم که رفت‌وآمد فامیلی داشته باشم، یعنی اصلا حوصله ندارم، ولی بعضی از فامیل‌ها هستند که هر وقت دعوت می‌کنن دوست دارم برم، ببینمشون، گپ بزنم و

یکی از تفریحات سالمی که در زندگی دارم قرار گذاشتن با خودمه! امروز با خودم دوباره قرار گذاشتم، رفتم نشستم توی کافه و خودم رو به نوشیدن یک فنجان چای داغ دعوت کردم. بعد نشستم کلی فکر کردم که خب تا اینجای کار که گند

از جذابیت‌های وایزترک برای من جلسات رترو هست. به نظرم این جلسات سرشار از یادگیری هستند، باید برگردی به گذشته، عملکرد و مسیری که خودت و تیم اومده و چالش‌هایی که طی کرده تا امروز رو ببینی، بررسی کنی، تحلیل کنی و به پیشنهادی برای

اونقدر ننوشتم که هم نوشتن برام سخت شده، هم دیگه با اینجا احساس غریبگی می‌کنم. بگذریم، همیشه شروع سخت‌ترین قدم هست برای من، می‌خوام دوباره شروع کنم. حتی شاید برگردم به عقب و مستنداتی از زندگیم که دوست داشتم بنویسم و ننوشتم هم بنویسم. میشه