من هر وقت برای خودم برنامه ریزی می کنم که مثلا فلان کارها را برای مدت مشخصی انجام بدم بعد از مدتی نمیشه و میرم توی دیوار، تازه فهمیدم یه جورایی عادت ماهیانه است، دقیقا در هر ماه بعد از بیست و چهار روز هفت روز حوصله انجام هیچ کاری رو ندارم، قبلا خیلی اعصابم به هم می ریخت، البته الان هم به هم می ریزه ولی فهمیدم تو این هفت روز باید همه چیز و رها کنم و خیلی به خودم سخت نگیرم، تنها نکته ای که همیشه فراموش اش می کنم اینجاست که باید بعد از اون هفت روز همه چیز رو دوباره مثل قبل کنم و باز شروع کنم به تلاش و کوشش، مهم نیست چه چیزی باعث زمین خوردنم میشه، حتی ممکنه هیچ دلیل خاصی نداشته باشه و صرفا خسته شده باشم، مهم اینه باید دوباره بلند بشم و تلاش کنم، اگر این کار را نکنم بدون شک باید فاتحه اون برنامه را بخونم، راستش من خیلی تو این موضوع که دوباره بلند بشم و شروع کنم قوی نبودم و نیستم ولی می خوام این بار تلاش کنم و بعدا درباره نتیجه اش بنویسم.

من همیشه برای دوستانم ارزش و احترام خاصی قائل هستم، چه باهاشون در ارتباط باشم و چه نباشم، یه جورایی میشه گفت حرمت نون و نمک برام خیلی مهم هست، یادم میاد وقتی با یکی از بهترین دوستانم سال ها پیش به خاطر شراکتمون توی یک شرکت به اختلاف خورده بودیم و می خواستیم از هم جدا بشیم، بهش گفتم شاید نتونسته باشیم کنار هم کار کنیم ولی دوستان خوبی برای هم خواهیم بود و اینگونه هم بود، الان بیش از هفت سال از اون ماجرا می گذره و ما همچنان با هم دوست هستیم و اگر کاری بتونیم برای هم انجام بدیم بدون شک دریغ نمی کنیم، ما شرکت نرم افزاری داشتیم و من عاشق حوزه آی تی بودم ولی وقتی جدا شدیم من شرکت و گذاشتم برای اون و به خاطر اینکه هر روز باعث آزار روحیش نباشم حوزه آی تی را برای مدتی کنار گذاشتم. ادامه مطلب »

به نظر من یکی از بدترین حس های دنیا همین حس ششم هست، بعضی وقت ها من و واقعا فلج می کنه، مثلا یک روز که همه چیز خوب هست و هیچ مشکلی نداری و داری راحت زندگی ات و می کنی صبح از خواب بیدار میشی، دلشوره امان بهت نمیده ولی درکش نمی کنی، علتش و نمی دونی، میری سر کار هر اتفاق خوبی که می افته تو احساس خوبی نداری، مدام منتظر یک اتفاق بد هستی ولی اون اتفاق نمی افته، بعد از کار میری خونه و باز منتظری و خبری نیست، دیگه خیالت راحت میشه که همش الکی بوده و میری که استراحت کنی، گوشی لعنتی رو می گیری دستت یکم تو این شبکه های اجتماعی می چرخی می بینی دوستی ویدئویی رو ریتوییت کرده و تو هم روش کلیک می کنی، بی اختیار از جات بلند میشی، دیگه خواب به چشم هات نمیاد، تمام خاطرات بخش بزرگی از زندگی ات که در حال فراموش کردنش هستی از جلوی چشم هات رژه میره، خاطره پشت خاطره دیگه کنترل چیزی دستت نیست، دلیل تمام دلشوره های روزت رو با تمام وجود درک می کنی. ادامه مطلب »

امروز باید طرح یک پروژه را آماده می کردم و با خودم برای ارائه به جلسه ای می بردم، چند روز هم فرصت داشتم ولی تا امروز نتونسته بودم چیزی بنویسم چون واقعا به تمام فکرها و حتی حرف هایی که در جلسه گذشته اش زده بودم ایمان نداشتم، احساس می کردم یک جای کار خیلی می لنگه، از طرفی این پروژه را خیلی دوست دارم و نمی خواستم با تغییر مواضع یه جورایی از دست بدمش، بچه ها بهم فشار می آوردند که چرا نمی نویسی و من سکوت می کردم و تو خودم بودم، اینقدر فکر می کردم که مغزم درد می گرفت، تا اینکه امروز صبح بیدار شدم، پشت سیستم نشستم و شروع کردم به نوشتن ولی نه چیزهایی که خواسته بودن بنویسم، چیزهایی نوشتم که احساس می کردم باید بنویسم، بعد از اینکه چهارچوب کلی طرح را نوشتم بچه ها را صدا زدم و ازشون خواستم هر کاری دستشون هست بزارند کنار و شروع کردیم به چکش کاری طرح، یه جورایی یک ساعت قبل از اینکه وارد جلسه بشم همه استرس داشتند که سرنوشت این پروژه چه خواهد شد. ادامه مطلب »

امام حسین (ع) در کربلا خطاب به کوفیان فرمودند: «اگر حرف مرا گوش کنید شما را هدایت می کنم و اگر نشنوید، همه تان گناهکار خواهید بود. شماها یک دسته تان تطمیع شدید، به شما پول داده اند که به جنگ با من آمده اید. شکم هایتان الآن پر از حرام است. چون لقمه حرام خورده اید، چیزی نمی فهمید و هیچ عبادتی از شما اثر نمی کند و باعث نمی شود که به حرفهای من گوش دهید». (بحارالأنوار ۴۵)، با این سخن به نظرم اینکه خودمون رو قانع کنیم ما بابت پولی که می گیریم داریم زحمت می کشیم و مهم نیست برای چه کسانی کار می کنیم به نظرم گمراهی محض هست، اگر گمراهی نباشه کسانی که پول گرفتند و رو به روی امام حسین (ع) شمشیر زدن نباید گناهکار باشند، بابت شمشیر زدن و کارشون مزد گرفتن، حالا سوال اینجاست که آیا اون همه آدم مال حرام می خوردند؟ ادامه مطلب »

نمی دونم شما چقدر آدم عجولی هستید ولی من به طرز عجیبی همیشه عجله دارم، نمی دونم به خاطر اینه که آدم بیش فعالی هستم یا چیز دیگه ولی هر چیزی که هست در گذشته باعث بروز مشکلات زیادی برای من شده بود، البته الان فقط سعی می کنم بهترش کنم و نمی تونم بگم آدم صبوری شدم، صبوری خیلی خوب هست، به خصوص در ارتباط با دوستانمون یا حتی همکارانمون، وقتی به گذشته نگاه می کنم به خاطر عدم صبوری فرصت های زیادی را از دست دادم و یا آدم های زیادی را به خاطر اینکه همیشه من عجله داشتم و سرعت دیگران با سرعت من یکی نبوده از دست دادم. این روزها به شدت در حال تمرین صبوری هستم، وقتی مشکلی تو زندگی یا کار برام پیش میاد اول صبر می کنم، بعد باز هم صبر می کنم و اگر لازم شد باز هم صبر می کنم، بعد از مدتی که نتیجه این صبرها رو می بینم، شگفت زده می شم.

سفر مشهد اخیر یکی از بهترین سفرهای زندگیم بود، چون کل زندگی و گذشته ام رو گذاشتم پشت در و آینده جدیدی رو شروع کردم که از همون روزهایی که در سفر بودم شروع شد. به نظرم این کار یکی از سخت ترین کارهایی هست که آدم می تونه تو زندگی اش انجام بده و به این زودی ها نمیشه ازش به عنوان موفقیت یاد کرد چون شاید اصلا نتونم وضعیت جدید رو بپذیرم و انتخاب های غلط و درستی که بعد از این اتفاق می کنم در آینده و نتیجه این کار بسیار موثر هست، قدم های خوب و بلندی برداشتم که شاید در هیچ دوره ای از زندگیم این کار و نکرده بودم، به خصوص در مسائل شخصی و مشکلاتی که در گذشته داشتم، در حوزه کاری هم برنامه راهبردی ۱۲۷۶۰ رو طراحی کردیم که در آینده درباره اش خواهم نوشت، امیدوارم بتونم در آینده هم مثل روزهایی که در حال سپری شدن هستند زندگی کنم.