تو زندگی همه‌ی ما بعضی روزها میاد که دوست نداریم هیچ کاری کنیم، دلمون می‌خواد بی‌خودی و بدون هیچ هدفی در خیابان‌های شهر پرسه بزنیم، بدون هماهنگی قبلی دوستانی را ببینیم و لحظاتی باهاشون گپ بزنیم، به خونه برگردیم و بخوابیم، بعد در شبکه‌های اجتماعی بدون هیچ هدفی پرسه بزنیم و حتی چرت‌و‌پرت بگیم، بعد دوباره بخوابیم و بعد بدون هیچ دلیلی به آدم‌هایی پیام بدیم و سعی کنیم باهاشون حرف بزنیم، دوباره بخوابیم، چایی بخوریم، به سقف اتاق خیره بشیم، لیست کارهای روزانه را نگاه کنیم و بعد از مچاله کردنش به سطل آشغال پرتابش کنیم، خلاصه پیش میاد دلمون بخواد هیچ کاری نکنیم و بزاریم زمان بگذره، فقط بگذره، همین، نه مشکلی داریم، نه دردی، نه دغدغه‌ی خاطری، بدون هیچ دلیل منطقی، فقط دوست داریم یک روز را رها کنیم.

امروز هر کاری کردم بتونم یکم کار کنم و پروژه‌ها را جلو ببرم، نتونستم که نتونستم، نه اینکه حالم خوب نباشه یا مریض باشم، نه خدا رو شکر، ولی حال کار کردن نداشتم، یعنی فکر می‌کنید افسرده شدم! نه، چرا تا وقتی آدم حال و حسش سر جاش نیست اولین چیزی که به ذهنتون میرسه افسردگیه؟ نکنه اضطراب گرفتم! بعید نیست خیلی کار ریختم روی سر خودم ولی نه، واقعا فقط خسته‌ام، همین.

این روزها به طرز عجیبی سردرگم و کلافه هستم، هیچ دیدی نسبت به آینده ندارم، هیچ پیش‌بینی درستی نمیشه کرد، آینده‌ی ایران به طرز وحشتناکی مبهم شده، امید آروم آروم داره از بین میره، یک زمانی علاقه‌ی زیادی به ساختن ایران داشتم ولی این روزها باید به خودم کلی انگیزه بدم که از روی تخت پایین بیام. واقعا چی میشه مردم یک کشور به این نقطه می‌رسند! فعلا هیچ علاقه‌ای به رفتن از ایران ندارم، عجیب اینجاست که هیچ برنامه‌ای هم برای موندن ندارم، فعلا تصمیم گرفتم کارهای نیمه تمام سال‌های گذشته را به یک جایی برسونم بعد تازه شروع کنم به فکر کردن. هیچ وقت در زندگیم اینطوری نبودم که ندونم دقیقا می‌خوام چه کار کنم، پس زمینه‌ی ذهنم پر شده از مسیرهای مختلفی که نمی‌دونم می‌خوام امتحان‌شون کنم یا نه! امیدوارم تصمیم و انتخاب اشتباهی نکنم.

نمی‌دونم تا حالا درگیر دوست داشتن‌های اشتباه شدید؟ به نظرم خیلی وقت‌ها بعضی از دوست‌داشتن‌ها غلط به نظر نمی‌رسند ولی در بلند مدت و با تغییر شرایط آروم آروم می‌فهمیم خیلی هم درست نبوده، حالا چرا در اون زمان تصمیم اشتباه گرفتیم، نمی‌دونم. من خودم وقتی زندگی خودم رو نگاه می‌کنم، همیشه یک جای کار می‌لنگیده، همیشه از چیزهایی که حتی نمی‌دونستم چیه فرار می‌کردم. همیشه دنبال یکی بودم که همیشه باشه، ترس از دست‌دادن، برای من جز آزاردهنده‌ترین ترس‌هاست. می‌دونید به نظر من همیشه ما می‌دونیم کدوم یکی از انتخاب‌هامون غلطه و کدوم یکی درست، فقط سر دو راهی‌ها تصمیم می‌گیریم راه غلط رو انتخاب کنیم، چرا؟ چون هم راحت‌تره و هم بیش‌تر حال میده، نمی‌دونم چرا خدا راه‌های درست و انتخاب‌های درست رو اینقدر سخت درست کرده. واقعا نمی‌دونم. دوست داشتن غلط روح آدم رو نابود می‌کنه، زندگی آدم رو تباه می‌کنه، فکر آدم ضایع می‌کنه، رهایی از بعضی از انتخاب‌های غلط واقعا سخته، فیلمی که در پست قبلی معرفی کردم دقیقا همین رو نشون میده، انتخاب غلط گاهی تاوان‌های سنگینی داره که دیگه قابل جبران نیست. باید خیلی مواظب باشیم.