آلن دوباتن نویسنده‌ی خیلی خوبی است ولی به نظرم بعد از زدن موسسه‌ی مدرسه‌ی زندگی یکم آب بسته به کتاب‌هاش، گاهی پیش میاد یکی از کتاب‌هاش رو می‌خونم و حس می‌کنم کل محتوا را میشد در قالب یک پیامک چند صفحه‌ای هم نوشت. ولی باز با این حال نکات جالب توجهی در کتاب‌هاش میشه پیدا کرد. در این کتاب درباره‌ی عشق، خانواده، کار، دوستی، فرهنگ، سیاست، طبیعت، فلسفه، خودشناسی مبهم، کوته فکری، از خودگذشتگی، جاودانگی و هنر داستان گویی حرف می‌زنه، من قسمت آخر این کتاب که خیلی بیش‌تر به دلم نشست را باهاتون به اشتراک می‌گذارم.

«در نهایت، داستان سرایان خوب می‌دانند حتی اگر مقامات قدرتمند دنیا هم این را تایید نکنند، خیلی از اتفاقات زندگی معنادار به حساب می‌آیند. شاید تعطیلات‌مان را به جای ساختمان ریاست جمهوری در چادر بگذرانیم، به جای پاپ با مادربزرگ‌مان معاشرت کنیم، به جای این که به فرزندان‌مان خرید و فروش شرکت‌ها را آموزش دهیم به آن‌ها کتاب‌خواندن یاد بدهیم، اما باز هم می‌توانیم ادعای زندگی‌ای معنادار را داشته باشیم. نباید اجازه دهیم تصورات غلط در مورد شهرت و آبرو جلوی تلاش‌مان برای پرداختن به جنبه‌هایی رضایت‌بخش از زندگی را بگیرند. زمان مرگ‌مان، ناگزیر می‌دانیم که خیلی چیزها در زندگی‌مان خوب پیش نرفت، رویاهایی بودند که به حقیقت نپیوستند و عشق‌هایی که بی‌پاسخ ماندند، دوستی‌هایی که هرگز از نو شکل نگرفتند و فجایع و دردهایی که هرگز بر آن‌ها چیره نشدیم. اما این را هم می‌دانیم که چیزهای ارزشمندی هم بوده‌اند که ما را سر پا نگه داشته‌اند، که منطقی‌ والاتر را دنبال کرده‌ایم، که باوجود رنج‌ها، زندگی‌مان سراسر خشم و هیایو نبوده است، که حداقل در مواقعی خاص، معنای زندگی را درک کرده‌ایم و از آن بهره‌ برده‌ایم».

کتاب خوبی بود، نکات خیلی جالبی داشت که خیلی‌هاش رو قبلا در کتاب‌های دیگه خونده بودم و خیلی‌هاش رو هم خودم بهشون رسیده بودم، البته این وسط هم کلی مثال به دردنخور داشت، جک کنفیلد کتاب‌های خوبی در زمینه موفقیت می‌نویسه، هر چند کلا به چیزی به اسم موفقیت اعتقادی ندارم. ولی بعضی از نکاتش برای داشتن یک زندگی هیجان‌انگیز و جذاب لازم به دردبخوره.

بهترین قسمت کتاب از نظر من همون قسمتی بود که اثرمرکب را به نوع دیگه‌ای بیان می‌کرد، به نظر من مهم‌ترین و تاثیرگذارترین کار در زندگی انجام‌ کارهای مختلف و ایجاد عادات خوب با توجه به اثر مرکب هست، من خیلی ازش در زندگیم استفاده کردم، حتی همین الان هم که در حال نبرد با خودم هستم از این قانون شدیدا استفاده می‌کنم. اثرات بلند مدت ویژه‌ای داره اثرمرکب.

به نظرم کتاب خیلی خوبی بود در حوزه‌ی بازاریابی استراتژیک، البته من به عنوان کسی که سررشته‌ی زیادی در بازاریابی ندارم این حرف رو می‌زنم، شاید نظر متخصصین این حوزه متفاوت باشه، دو تا مقاله‌ی خیلی خوب از نظرم داشت، یکی «کارت گزارش برند» بود یکی هم «به جنگ میان فروش و بازاریابی پایان دهید»، البته بقیه‌ی مقالات هم به نظرم خوب و مفید بودن ولی این دو مقاله اثر ویژه‌ای روی بینش من نسبت به بازاریابی گذاشته بود، چون یک چیزهایی هم قبلا شنیده بودم، اینجا خیلی متفاوت‌تر دربارش‌ خوندم و برام جالب اومد.

به نظرم در ایران ما خیلی بخشی با مفهوم بازاریابی نداریم، بیش‌تر منظورمون فروش هست تا بازاریابی و در این کتاب خیلی خوب به تفاوت این دو بخش می‌پردازه، این که فروش دنبال چه چیزهایی هست و بازاریابی دنبال چه چیزهایی هست و بهترین روش این هست که این واحد‌ها با هم در یک مسیر حرکت کنند.

دو تا دلیل برای خرید و خوندن این کتاب داشتم، اول اینکه کتاب هر دانش‌آموزی می‌تواند موفق شود را ویلیام گلسر نویسنده‌ی کتاب تئوری انتخاب نوشته و درباره‌ی چگونگی تبدیل کردن مدرسه به یک مدرسه‌ی کیفی بر اساس تئوری انتخاب نوشته، دوم اینکه دارم روی یک پروژه‌ی دانش‌آموزی کار می‌کنم و علاقه‌مند بودم ببینم چطوری اصول تئوری انتخاب را میشه در پروژه اعمال کرد، کتاب خوبی بود ولی مثل خود کتاب تئوری انتخاب خیلی توضیحات شاید بی‌مورد داده بود، شاید کل حرف کتاب این بود که به جای سیستم نمره‌دهی صفر تا بیست و فشار آوردن و اعمال زور برای درس‌خوندن که اصولا نتیجه‌ی درستی نمیده، با دانش‌آموز وارد دوستی و گفتگو شد، به طوریکه در مدارس کیفی اتاقی به نام اتاق گفت‌گو وجود داره که دانش‌آموز در صورت بی‌انضباطی اونجا فرستاده میشه و مدیر و معلم باهاش صحبت می‌کنند، اصولا به دانش‌آموزان گفته میشه همه قبول هستید به شرط اینکه یک سری کارها را انجام بدید، انگار در اصل نمره از پانزده تا بیست هست و … .

این کتاب به بررسی چگونگی استفاده از مدل کسب و کار اشتراکی در کسب و کارهای مختلف پرداخته. از نظر نویسنده شرکت‌های هوشمند با استفاده از مدل کسب و کار اشتراکی به ایجاد جریان‌های درآمدی تکرارشونده می‌پردازند. کتاب خوبی بود، چیزهای زیادی ازش یاد گرفتم به خصوص که نه مدل مختلف کسب و کار را هم که از مدل کسب و کارش اشتراکی استفاده کرده بودند را تحلیل و بررسی کرده بود و میشه اطلاعات مفیدی از بین اونا به دست آورد.

«مشخص‌ترین مزیت مدل اشتراکی افزایش ارزش طول عمر مشتری است. وقتی به مشتری اشتراک می‌فروشید، این فروش می‌تواند به لطف جادوی درآمد تکرار شونده رابطه طولانی مدت ایجاد کند»

کتاب مینیمالیسم دیجیتال را در سفری که چند وقت پیش به تبریز داشتم از ندا هدیه گرفتم، دقیقا یادم نیست چی باعث شد که این کتاب را بهم هدیه بده و تاکید کنه توی قطار تا رسیدن به تهران حتما بخونمش، هر چند من در راه برگشت اصلا حوصله‌ی کتاب خوندن نداشتم و ترجیح دادم کل مسیر را بخوابم ولی بالاخره موفق شدم بعد از چند ماه بخونمش. به نظرم کل حرف کتاب این بود که حضور بدون هدف و برنامه‌ریزی در شبکه‌های اجتماعی و دسترس‌پذیر بودن بیش از حد، به جز این که باعث افزایش درآمد شرکت‌های سازنده‌ی این شبکه‌ها میشه، هیچ سودی برای ما نداره و حتی باعث میشه ما دچار افسردگی شدید و بی‌تحرکی بیش‌ازحد هم بشیم. در واقع میگه فناوری نه خوبه و نه بد. مهم اینه از آنها برای رسیدن به اهداف و ارزش‌هامون استفاده کنیم نه اینکه اجازه بدیم فناوری از ما استفاده کنه و این به نظرم حرف خیلی منطقی و جذابی هست.

در حین خوندن این کتاب سری زدم به گوشیم و میزان زمانی که در طول روز و هفته از شبکه‌های اجتماعی مثل توییتر و اینستاگرام و حتی تلگرام و واتس‌آپ استفاده می‌کنم را درآوردم، نتیجه خیلی وحشتناک بود. به طور میانگین روزانه بیش از سه ساعت زمانم را در توییتر بودم و بیش از چهار ساعت در اینستاگرام و تلگرام و واتس‌اپ، این یعنی در هفته حدود چهل و نه ساعت از زمانم را صرف شبکه‌های اجتماعی می‌کردم و میشه گفت بیش از نود درصد اون بی‌مورد بود. تصمیم گرفتم حجم فعالیتم را در این شبکه‌ها به طرز چشمگیری کاهش بدم، برای همین برای خودم محدودیت‌هایی قائل شدم، روی گوشی تنظیم کردم در طول روز بیش‌تر از ۲۴ دقیقه حق ندارم از این چهار شبکه‌ی اجتماعی استفاده کنم، واقعیت اینه که روز اول واقعا فاجعه و حتی ترسناک بود، این حجم از وابستگی به این شبکه‌ها اعصابم رو بهم ریخته بود، بهش اهمیت ندادم تا اینکه امروز بعد از هشت روز دیگه عادت کردم، فقط زمان‌هایی که مجبورم یک بحث کاری را در واتس‌اپ یا تلگرام با همکارانم پیش ببرم ممکنه این عدد بیش‌تر از ۲۴ دقیقه در روز بشه، که اونم روی گوشی این کار را انجام نمیدم و دارم تلاش می‌کنم بحث‌های کاری را خارج از تلگرام و واتس‌اپ هدایت کنم و این به مدیریت پروژه‌ها کمک شایانی داره میکنه، اینم اضافه کنم که کتاب خیلی توضیح اضافه داده به نظرم، خلاصه‌ی ۲۰۶ صفحه کتاب همینی بود که بهتون گفتم و باید همین کاری رو بکنید که کردم (لبخند)، شاد باشید.

بدون شک این کتاب یکی از بهترین‌ کتاب‌هایی بوده که تا حالا خوندم، خیلی خوشحالم که به عنوان اولین کتابی که در سال ۹۹ خوندم این بود، سم والتون آدم بلندپرواز و سخت کوش و به قول خودش عاشق رقابت بود، اون بزر‌گترین خرده‌فروشی دنیا در بدترین شرایط اقتصادی می‌سازه و این فوق‌العاده است، من خودم عاشق شخصیتش شدم، اون دوست داره بیش‌تر کارها را خودش انجام بده، از صبح تا شب سر کار باشه و روی کارها نظارت داشته باشه، از شهرهای کوچیک شروع می‌کنه جایی که هیچ کسی حاضر نیست از اونجا شروع کنه، به علاقه‌مندی‌هاش میرسه، شکار می‌کنه و تنیس بازی می‌کنه و از همه جذاب‌تر برای من اینه که خلبان هم هست و بیش‌تر با هواپیمای خودش به این طرف و اون طرف میره و میگه از هواپیمای جت خوشش نمیاد چون نمیشه باهاش در ارتفاع پایین پرواز کرد و شهر رو از نزدیک دید.

جالب اینجاست بعد از این همه سال در کشور ما هنوز مجوزی به هواپیماهای شخصی داده نمیشه و این واقعا تاسف‌انگیزه، در کل زندگیش فقط روی مال‌مارت سرمایه‌گذاری کرده و اعتقاد داره اگر جاهای دیگه سرمایه‌گذاری می‌کرد مردم می‌گفتن سم به کاری که میکنه اعتماد نداره و این طرز فکرش خیلی عالی بود، نوع برخوردش با خانواده‌اش و طرز تربیت فرزندانش هم برای من خیلی جذاب بود، اینکه پول براش اهمیت نداره و از اینکه مردم تو زندگی شخصیش سرک بکشن اصلا خوشش نمیاد و خیلی عادی سفر می‌کنه، با وجودیکه پولدار هست ولی به قول خودش هزینه‌های اضافی انجام نمیده، مثل خرید جت شخصی، خرید جزیره و … توصیه می‌کنم در کل حتما این کتاب را بخونید.

من خیلی شخصیت درک سیورز را دوست دارم، فوق‌العاده است، من تا الان فکر می‌کنم سه بار میشه که این کتاب را می‌خونم، شروع بسیار خوب کتاب با این جمله که «اکثر آدم‌ها اجازه میدن باد، کشتی زندگی‌شون رو به هر سمتی که می‌خواد، ببره. کل عمرشون دنبال چیزهایی هستن که دیگران بهشون توصیه کردن، بدون اینکه متوجه باشن، این مسیر قرار نیست خوشحال‌شون کنه»، نشون میده تا پایان کتاب قرار هست درباره‌ی یک سبک زندگی جذاب و متفاوت بخونیم و یاد بگیریم.

درک سیورز تاکید ویژه‌ای روی تحقق رویاهاش داره البته به سبک خودش، وقتی میگه هدفش از کسب و کار پول نیست، می‌تونید در پایان کتاب با تمام وجودتون احساسش کنید، وقتی میگه آرمان شهرتون رو بسازید، اگر زندگیش را دنبال کنید، می‌بینید همچنان در حال ساخت دنیای خیالیش هست، وقتی درباره‌ی ارتقای شخصی حرف می‌زنه، می‌تونید با دنبال کردن بلاگش کاملا احساسش کنید، وقتی درباره‌ی کمک به دیگران صحبت می‌کنه، به صورت عملی هم بهتون یاد میده چطوری باید ساده از خیلی از داشته‌هاتون بگذرید، درک سیورز روی کاری که نتیجه نمیده پافشاری نمی‌کنه، به شدت آدم تجربه‌گرایی هست و معتقده طرح کسب و کار عمدتا یک توهم هست و باید برای اینکه بفهمید مردم واقعا چی می‌خوان، هر کاری توی ذهنتون هست را اول انجامش بدید، من عاشق اون قسمتش هستم که میگه پاشو شروع کن، بدون سرمایه، خودش هم واقعا همین کار را انجام میده، کاملا معتقد هست که نمیشه همه را راضی نگه داشت و این کار را هم با حذف عده‌ای به سادگی انجام میده، خیلی دوست دارم کسب‌و‌کارهایی داشته باشم که بدون من هم بتونن سرپا بمونن، هرچند تا حالا کاملا موفق نبودم ولی تلاش‌های موثری داشتم تا حالا و در آخر میگه هدف واقعی انجام هر کاری شاد بودنه، پس فقط کارهایی را انجام بدید که خوشحال‌تون می‌کنه، در کل پیشنهاد می‌کنم این کتاب را اگر چند بار در زندگی‌تون نمی‌خونید، حداقل یکبار را بخونید، به نظرم واجب هست.

کتاب هنر شفاف اندیشیدن نوشته‌ی رولف دوبلی و ترجمه‌ی بسیار خوب عادل فردوسی پور که توسط انتشارات چشمه چاپ شده، بدون شک یکی از بهترین کتاب‌هایی بوده که تا امروز خوندم و پیشنهاد میدم حتما این کتاب رو بخونید، بر خلاف کتاب‌های دیگه‌ای که خوندم، شش ماه طول کشید تا تمومش کنم، آخرین باری که بعد از خوندن کتاب ناراحت شدم که چقدر زود تمام شده، بعد از خوندن کتاب کفش باز بود، این کتاب شامل ۹۹ فصل و یک مؤخره است که من بعد از خوندن هر فصل، کلی فکر کردم، زندگی خودم رو بررسی کردم و درباره‌ی هر فصل یک مطلب نوشتم، اینجا تصمیم ندارم دوباره مطالب کتاب را مرور کنم، می‌تونید توی بلاگم مطالبی که برای هر فصل نوشتم را بخونید.