قرار بود این هفته کارهای عقب‌ افتاده‌ی هفته‌ی قبل رو انجام بدم که خدا را شکر این هفته از هفته‌ی قبل هم بدتر عمل کردم و کلی کار عقب‌افتاده ایجاد شد، دیروز با خودم گفتم وقتشه بی‌خیال این برنامه بشم، دو هفته کار عقب افتاده دیگه قابل جبران نیست، ولی بعدش حس کردم این دقیقا چیزیه که خودم می‌خوام، مهم نیست بتونم جبران کنم یا نکنم، مهم اینه تلاش کنم برای درست کردنش، اگر این بار تسلیم بشم، واقعا امیدهای زیادی را در خودم نابود کردم. می‌دونم اگر این بار تسلیم بشم، دوباره بلند شدم کار اصحاب فیل خواهد بود. دیروز و امروز تا حدی کارهای عقب‌افتاده‌ی ساده را انجام دادم، البته در کنار این وضعیت خوشحالم چون چند روز با دلبر و لیلی رفتیم سفر و به خانواده سر زدم. دیدن مصطفی خیلی برام مهم شده، خیلی بهش فکر می‌کنم، این که لیلی و مصطفی کلی با هم بازی کردند برای من واقعا لذت‌بخش بود، لیلی چندین ماه بود که از خونه بیرون نرفته بود، شبیه فیلم اتاق شده بود. کلی آب بازی کرد، سوار تاب و سرسره شد، به نظرم یکم نسبت به این چیزها ترسو بود. چون تا حالا امتحانشون نکرده بود، ولی برام جالبه بعضی چیزها هم بدون ترس انجامشون میده، مثل آب‌بازی. خوشحالم که ساعت‌های زیادی را کنارش بودم امسال، خیلی با هم بازی کردیم، دختر داشتن واقعا لذت‌بخشه. چند تا کار مهم هم که پشت گوش می‌نداختم مثل معاینه فنی ماشین و بیمه‌ی ماشین‌ها رو هم انجام دادم، حتی کارت‌هایی که تاریخ انقضاشون گذشته بود هم تمدید کردم، کلی کار کردم ولی از برنامه عقب هستم، این دو تا با هم متفاوت هستند، به هر حال دوست دارم به صورت جدی ادامه بدم با وجود عقب‌افتادگی که ایجاد شد.

این هفته از نظر عمل به برنامه‌های خودم فوق‌العاده افتضاح بود، ولی خب در کنار اونا یک سری کارهایی که پشت گوش می‌‌انداختم هم انجام دادم. همیشه همین طوریه، بعد از یک مدت شیطون میره تو وجودم میگه داری چه کار می‌کنی؟ میگم هیچی یک سری کار تکراری رو هر روز انجام میدم، میگه خب که چی؟ بعد ذهنم دوباره سوالش رو می‌پرسه، بعد هم برنامه رو می‌گذارم کنار. ولی این بار یکم خیلی جدی‌تر گرفتم، راستش رو بخواید حتی اگر هفته‌ی پیش کل برنامه رو می‌گذاشتم کنار باز عملکردم از تمام سال‌های زندگیم بهتر بودم، منظورم اینه هیچ وقت هیچ برنامه‌ریزی را بیش‌تر از سی روز انجام ندادم، آخرین رکوردم فکر کنم ۲۷ روز بود. این بار هر وقت شیطون میومد پیشم، خوب به حرف‌هاش گوش می‌دادم، حتی به خاطر اینکه ناراحت نشه، چند روز هم هیچ کاری نمی‌کردم، بعد به جای تمرکز روی شیطون روی خودم متمرکز می‌شدم که مهم نیست نتیجه، فقط انجامش بده، اینقدر تکرار می‌کردم تا یک چیزی میشد، مثلا همین الان پست روز جمعه را دارم شنبه می‌نویسم ولی مهم اینه دارم می‌نویسم، درحالیکه همین الان شیطون داره بهم میگه دیگه از جمعه گذشته فایده نداره، اصلا چرا باید بنویسی، به جاش بگیر بخواب، برو فیلم ببین و …، مبارزه کردن آدم با خودش سخت‌ترین کار دنیاست، این هفته مجبورم کارهای انجام نشده‌ی هفته‌ی گذشته هم انجام بدم، اگر ندم دیگه امکان نداره بتونم ادامه بدم.