نمی‌دونم برای شما هم پیش اومده یا نه، ولی من مدتی حالم خوب نبود، البته الانم حال جسمی عجیبی دارم، وقتی به پزشک عمومی مراجعه می‌کردم با توجه به سطح دانشی که داشت چند تا استامینوفن با شربتی چیزی می‌داد، می‌گفت چیزی نیست، سرما خوردی، فرداش که بهتر نمی‌شدم به دکتر متخصص مراجعه می‌کردم، می‌گفت باید آندوسکوپی بشی، با خودم گفتم شاید ریشه‌ی عصبی داشته باشه، وقتی به پزشک روانشناس مراجعه کردم هم بهم گفت تو اضطراب شدید داری و کلی دارو نوشت، خلاصه پیش هر کسی رفتم با چکشی که دستش بود، میخی دید و خواست بکوبه روش، درحالیکه اوضاع من رو به بهبود نبود، من برای اینکه در کار فقط میخ را نبینم شروع کردم به یادگرفتن علوم مختلف و مرتبط با کارم، نتیجه بی‌نظیر بود، یادگرفتم باید کمبود‌های خودم را پیدا کنم و برای متعادل کردنشون روش‌ها و دانش مناسبی پیدا کنم و حداقل یکسال وقت بزارم تا کمی مسلط بشم روی موضوع، امسال خیلی بهتر یادگرفتم چطوری با بعضی از بیماری‌هام کنار بیام.
عمومی
چرا اینقدر زیاد مسئولیت می‌پذیری؟
من خیلی درگیر این موضوع هستم، برنامه‌ریزی می‌کنم، از نظرم خیلی برنامه‌ریزی دقیق و واقع‌گرایانه‌ای هم هست ولی در عمل هیچ چیزی طبق برنامه پیش نمیره، البته امسال در حوزه‌ی کاری یکم موفق‌تر از سال‌های پیش عمل کردم و کلی یاد گرفتم، احساسم اینه برنامه‌های اصلی شرکت برای سال بعد خیلی منطقی‌تر هست چرا که اول برنامه‌ریزی دقیق کردیم و من به هر برنامه ۳۰ درصد زمان اضافه کردم و در نهایت ۲۵ درصد دیگه هم به زمان کل پروژه اضافه کردم، انصافا اگر سال بعد نتونیم برنامه‌های شرکت را محقق کنیم، مشکل جای دیگه‌ای هست، در برنامه‌ریزی شخصی هم مدل‌های جدیدی را پیاده سازی کردم، امیدوارم امسال جواب بگیرم و دربارش یک مطلب بنویسم، ولی همین جا یک نکته را بگم که برنامه‌ریزی دقیق زمانبندی شده مثلا از ساعت فلان تا فلان باید فلان کار را بکنم صددرصد غلط و اشتباه هست و نباید بیشتر از توانمون که طی سال‌های پیش واقعا باید مشخص شده باشه مسئولیت و کار قبول کنیم.
کلید خاموش کردن چراغ کجاست؟
خیلی وقت‌ها قبل از انجام بعضی از کارها خیلی فکر می‌کنم، اینقدر فکر می‌کنم که از یک جایی به بعد دیگه فقط فکر می‌کنم، درحالیکه بعضی وقت‌ها که تصمیم به انجام کاری می‌گیرم، یکم فکر می‌کنم بعد خیلی سریع کلید خاموش‌کردن افکارم را می‌زنم و شروع می‌کنم به انجام دادنش، بدون اینکه فکر کنم خب حالا آخرش چی میشه، جالب اینجاست که نتیجه‌ی کار همیشه فوق‌العاده است، خیلی وقت‌ها باید یاد بگیریم کلید خاموش کردن افکارمون رو بزنیم، اگر نزنیم حتما دلیلی برای شروع نکردن بهمون پیشنهاد میده و یا حتی اینقدر در فکر کردن غرق میکنه ما را که هیچ وقت شروع نمی‌کنیم.
حرف مفت
من شخصا هیچ علاقه‌ای به خوندن رزومه‌ی افراد ندارم، چون می‌توانند هر چیزی که دلشون می‌خواد را داخلش بنویسند، راستش ادعاهایی که که در مورد انجام کارها و خودشون می‌کنند هم برای من هیچ اهمیتی نداره، حتی وقتی کسی ادعای زیادی به خرج می‌دهد، احساس می‌کنم می‌خواد سرم کلاه بزاره یا فریبم بده، توی جلسات و مصاحبه‌ها بیش‌ترین تمرکز من روی بررسی کارهایی هست که در گذشته انجام داده و دیدن نتایج کارهایی که قبلا انجام داده، جدیدا رزومه‌هایی را می‌بینم که هر سه، چهار ماه در یک شرکت مشغول فعالیت بوده، راستش وقتی با چنین صحنه‌هایی مواجه میشم حتی حرف زدنم را هم ادامه نمیدم، چون اگر نیروی خوبی بود اون شرکت‌ها حتما نگهش می‌داشتند، یا غیرممکن هست که ظرف مدت به این کوتاهی کسی بتونه تاثیر خیلی مثبتی در سازمان داشته باشه، حتی اصطلاحی دارم که همیشه میگم، وقتی آدم وارد یک شرکتی میشه سه ماه طول میکشه آدم راه دستشویی را پیدا کنه، چطور می‌تونه تاثیر بزرگی بزاره، در کل باید مواظب حرف مفت دیگران باشیم.
اصلا نمی‌دانی چه چیزهایی را نادیده می‌گیری
«خطای حواس جمعی می‌تواند بسیار خطرناک باشد، به عنوان مثال زمانی که وسط رانندگی با تلفن حرف می‌زنیم. بیشتر دفعاتی که چنین کاری می‌کنیم اتفاقی نمی‌افتد. تماس تلفنی به خودی خود تاثیر مخربی بر فرآیند ترمز گرفتن ماشین ندارد، اما به محض این که این اتفاق رخ دهد، مثلا کودکی از جلو ماشین بگذرد، به علت حواس‌پرتی دیگر برای عکس‌العمل به موقع دیر شده. مطالعات نشان داده واکنش رانندگانی که از تلفن همراه استفاده می‌کنند به کندی کسانی است که الکل یا مواد مخدر مصرف کرده‌اند. به علاوه اصلا مهم نیست تلفن همراه را با یک دست گرفته باشی، آن را بین شانه و فکت گذاشته باشی یا این که از هندزفری استفاده کنی، در پاسخگویی تو به وقایع غیرقابل پیش‌بینی هیچ تغییری حاصل نمی‌شود.◊»، من به شخصه پشت فرمون ماشین خیلی زیاد با تلفن همراه کار می‌کنم. انصافا از الان تصمیم گرفتم دیگه این کار را انجام ندم.
پی‌نوشت:
◊ هنر شفاف اندیشیدن نوشته رولف دوبلی
چرا رمان‌ها را به آمار و ارقام ترجیح می‌دهی؟
«در نتیجه، در مواجهه با داستان‌های انسانی مراقب باش. راجع به داده‌ها و تحلیل آماری پشت آن‌ها بپرس. با این روش، همچنان می‌توانی تحت تاثیر داستان قرار بگیری، ضمن این که قادر خواهی بود از زاویه‌ی درستی به آن نگاه کنی. اما اگر می‌خواهی مردم را ترغیب کنی و به سمت پایان مورد نظر خودت ببری، اطمینان حاصل کن که حتما نام‌ها و چهره‌ها چاشنی داستان تو شده باشد.
پی‌نوشت:
◊ هنر شفاف اندیشیدن نوشته رولف دوبلی
قلعه‌ی خودت را بساز
«از بین تمام احساسات، حسادت احمقانه‌ترین‌شان است. چرا؟ چون تقریبا به آسانی می‌توان خاموشش کرد، برخلاف خشم، ناراحتی، ترس. بالزاک می‌نویسد (حسادت احمقانه‌ترین عادت بد است، چون حتا یک مزیت هم ندارد) به طور خلاصه، حسادت خالصانه‌ترین نوع خودستایی است. علاوه بر این وقت تلف کردن محض است. چگونه حسادت را مهار کنی؟ اول از همه، خودت را با دیگران مقایسه نکن، دوم، دایره‌ی توانایی‌ات را پیدا کن و خودت آن را پر کن، موقعیتی را برای خودت خلق کن که در آن بهترینی. مهم نیست حوزه‌ی مهارتت چه‌قدر کوچک باشد. مهم این است که پادشاه قلعه هستی.◊»
پی‌نوشت:
◊ هنر شفاف اندیشیدن نوشته رولف دوبلی
چرا تصمیم‌های سال جدید نتیجه نمی‌دهند؟
«اهمال، تمایل به عقب انداختن کارهای ناخوشایند اما ضروری است، سفر دشوار به باشگاه ورزشی، اتخاذ یک سیاست بیمه‌ای ارزان‌تر، نوشتن نامه‌های تشکر‌آمیز، حتا تصمیم‌های سال نو هم کمک چندانی به تو نمی‌کند. اهمال کردن کار ابلهانه‌ای است، چرا که هیچ پروژه‌ای قرار نیست به خودی خود کامل شود، ما می‌دانیم انجام یک کار سودمند است، پس چرا دائما آن را به روز دیگری موکول می‌کنیم؟ به خاطر وجود بازه‌ی زمانی بین کاشت و برداشت. پر کردن این فاصله نیازمند میزان زیادی قوای ذهنی است.◊»
«این یک مفهوم بنیادی است. اراده و خویشتن‌داری چیزی نیست که بیست و چهار ساعت در خدمت تو باشد. نیاز به ترمیم و بازسازی دارد. اما خبر خوب این است که برای به دست آوردن آن تمام کاری که نیاز دارید انجام بدهید، افزایش قند خون و استراحت است. اما نکته‌ی ضروری بعدی به کار بردن یک سری فوت و فن است که تو را سرپا نگه می دارند. یکی از این کارها حذف کردن عوامل حواس‌پرتی است.◊»
پی‌نوشت:
◊ هنر شفاف اندیشیدن نوشته رولف دوبلی
چرا پول برهنه نیست؟
در گذشته دوستی داشتم که هر وقت پولی را همین‌طوری بهش می‌دادم، پیشنهاد می‌داد بریم بیرون چیزی بخوریم، یا فلان چیز را بخریم و …، همین دوست زمانیکه با انجام کاری پولی به دست میاورد انگار آدم دیگه‌ای میشد، ترجیح می‌داد با آدم‌های دیگه‌ای بیرون بره، برای خودش چیزهای مهمی بگیره یا حتی پس‌اندازش کنه، در صورتیکه میزان هر دو پول فرق چندانی با هم نداشتند و در کل پول همان پول بود، ولی نحوه‌ی هزینه‌کردش برای اون متفاوت بود، یادم میاد یکی از شرکت‌های مخابراتی طرحی گذاشت که هر چقدر دوست دارید صحبت کنید، پول ۵ دقیقه را پرداخت کنید، یک ماه خیلی‌ها عادت به چنین کاری کرده بودند، بعد از اینکه طرح را برداشتند، مردم همچنان عادت داشتند صحبت‌های غیرضروری کنند و بیش از پنج دقیقه صحبت کنند، با هزینه‌هایی سرسام‌آور، بهتر است لباس‌های تحریک‌کننده را از تن این پول به ظاهر مجانی در بیاوری و لباس کارگری تنش کنی.
چه‌طور جزئیات چشمگیر ما را نابینا می‌کنند؟
«اطلاعات برجسته تاثیر اغراق‌آمیزی بر نحوه‌ی تفکر و عمل کردن تو می‌گذارند. ما تمایل داریم عواملی را که گسسته‌اند، پنهان‌اند و به کندی رشد می‌کنند فراموش کنیم. نگذار بی‌نظمی‌ها تو را نابینا کنند.◊»، یادم میاد توی مدرسه ناظم همیشه قبل از اینکه بریم سر کلاس درباره‌ی بچه‌هایی که شیطون بودن، نظم مدرسه را بهم می‌زدند و … جمله‌های تاریخی جالبی می‌گفت، مثلا یادمه می‌گفت، اگر نمره‌ی انضباط شما ۲۰ نباشه، جایی استخدامتون نمی‌کنه، یا کسانی که آدم‌های شیطونی هستند آدم‌های احمق و درس‌نخونی هم هستند، خود من همیشه یکی از مثال‌هایی بودم که مصداق این جمله نبودم، یعنی خیلی وقت‌ها مدیریت برهم زدن نظم مدرسه با من بود، نمره‌ی انضباطم هیچ وقت ۲۰ نبود ولی جزء شاگردان خوب مدرسه بودم، تا امروز هم کسی از من مدرک دیپلم نخواسته که نمره‌ی انضباطم رو ببینه.