امروز رفته بودم یک جای هنری برای مصاحبه، روی دیوار یک سری عکس های متفاوت و خاص چسبونده بودن، بهم گفت اگر یکی از عکس ها رو بخوای انتخاب کنی، کدوم رو انتخاب می کنی، من هم نگاهی به دیوار انداختم و بین اون همه عکس که معنی و مفهوم شون رو نمی فهمیدم عکسی رو انتخاب کردم که احساس کردم دریاست و یک سری نردبان روی آب به سمت آسمان هست و بالای بعضی از اونها یک کلاغ گذاشتن، گفت چرا این و انتخاب کردی، گفتم حس کردم بیشتر فهمیدمش و باهاش ارتباط برقرار کردم، گفت چی برداشت کردی، گفتم خودم و احساس کردم که جایی گیر کردم و کلی راه اشتباه وجود داره و بین اون همه راه فقط یک راه درست هست و چون من در شرایط خاصی هستم و مجبورم سریع و با عجله و حتی بدون فکر تصمیم بگیرم و برای نجات خودم کاری کنم، احتمال اشتباه کردن من هم زیاد است. ادامه مطلب »

گاهی اینقدر می نویسم و پاک می کنم، باز می نویسم و پاک می کنم و باز هم می نویسم و پاک می کنم که خودم از دست خودم خسته میشم، اینجا چه جایی هست که نمی تونم حرف دلم رو بنویسم، هر چقدر فکر می کنم هیچ جایی نمی تونم بنویسم، فقط می تونم گوشه ای از دلم بزارمشون، سنگینی می کنه درست، درد می کنه درست، مهم نیست، این روزها فقط مهم هست سکوت کنی و تماشا، این روزها کسی حوصله شنیدن حرف های تو رو نداره، ما که کسی نیستیم باهامون با ذوق و شوق تعریف کنند، شادی و خوشحالی کنند و بخندند، یکی از بدی های احساسات اینه نمیشه در قالب کلمات آوردشون تا بقیه بتونند بفهمند.

چند شب پیش با جمعی از دوستان داشتیم درباره خانواده حرف می زدیم، بحث هم از اینجا شروع شد که ما در خانواده هامون آزادی نداشتیم، خیلی سختی کشیدیم و یکی از بچه ها می گفت من نمی خوام بچه ام ایران بزرگ بشه، ازش پرسیدم چرا؟ می گفت ایران بچه ها آزادی ندارند، دانشگاه خوب نیست و …، یکی دیگه از بچه ها بهش گفت تو همین الان داری آزادی رو از بچه ات می گیری، پرسید چرا؟ گفت شاید بچه ات دلش بخواد ایران زندگی کنه، یا اصلا بخواد شغلی رو انتخاب کنه که باب میل شما نیست، مثلا بره روحانی بشه، واکنش جالبی نشون داد، گفت غلط می کنه، تا چند لحظه خودش هم حرفی نمی زد و بعد همه با هم خندیدیم. ادامه مطلب »

پاییز و با تمام رفته بودن هاش دوست دارم، غم عجیبی با خودش داره، پاییز فصلی هست که بیشتر از هر فصل دیگه ای با خودم خلوت می کنم و حرف می زنم، پاییز درد دل های زیادی تو خودش داره، اگر برای چند دقیقه تکیه بدی به یک درخت و سکوت کنی، لحظه لحظه می بینی که غصه هات و از دلت می ریزه بیرون روی زمین و بهت میگه از روشون رد بشی، کافیه فقط گوش به حرف اش بدی، وقتی داری از روشون رد میشی شروع می کنه باهات درد دل کردن، می تونی صداش و بشنوی، خش، خش، خش.